Vandaag zou ik mijn onvrede kunnen uitten over onze deelname aan het Eurovisie Songfestival. De vijfde failure op rij. Waarom waren onze Toppers geen toppers, ondanks hun letterlijk oogverblindende pakken. Dat ik via Twitter het hele festival heb gevolgd, met de hilarische ‘twits’ van @dijkshoorn, beter bekend als Nico Dijkshoorn. Op een paar Windows-achtige ‘trashes’ na was ik keurig op de hoogte en heb ik alleen het Nederlansdse optreden daadwerkelijk gezien. Bespaar ons volgend jaar aub weer zo’n afgang en doe gewoon lekker een keertje niet mee!
Ik kan vandaag ook bloggen over de ‘kunstenares’ bij Pauw & Witteman gister, die van haar levende kat een tas maakte. Gelukkig voor het beestje draaide ze nog wel z’n nek om voordat ze hem vulde met vrouwendingen en om haar arm hing. Dit speelde zich in 2004 af, maar ze brengt nu in samenwerking met Coralie Voogelaar een boek uit, bestaande uit de ‘haat-mails’ en de persoonsgegevens van de afzenders. De kunstenares had niet gerekend op zoveel haat-mail van fatsoenlijke dierenliefhebbers. Een boycot op ‘Dearest Tinkebell’ dus. Dat krijg je ervan, en de rosé oogschaduw liet ook Bram Moskowitz denken dat ze zwaar ontoerekeningsvatbaar is. Althans, daar zou hij het op gooien. Ongetwijfeld heeft ze het boek aan haar tas kat opgedragen, maar dit praat ze niet meer goed. Ook al was het beestje ziek. Dit is geen kunst meer, maar dierenleed. Opsluiten dat mens. Het stukje kun je hier zien.
Ook zou ik kunnen bloggen over ‘de stoelen’. Nog nooit heb ik zoiets eerder meegemaakt bij IKEA. Want drie weken later heb ik ze nog steeds niet. De oude zijn verkocht, en nu staan er slechts twee, zielig en kaal. Mee-eters zitten er dus voorlopig niet in. Gister eindelijk een verlossend telefoontje. Woensdagavond worden ze gebracht. Dus tot die tijd hou ik er maar over op.
Maar waar ik eigenlijk over wilde bloggen, is 2 becomes 1. Het liedje van de Spice Girls ja. Ik zat in groep 8 destijds, en vroeg toen aan mijn moeder wat ‘2 becomes 1’ betekende. Haar antwoord zal ik nooit meer vergeten: ‘dat is iets wat ik niet kan uitleggen, het moet je overkomen en je moet het ervaren met iemand, voor je echt weet wat het is’. Ze had gelijk. Het is een gevoel van samen sterk, twee handen op één buik. Het is het front wat mijn ouders, nu na 25 jaar huwelijk, nog steeds zijn.
Uiteraard ook met pieken en dalen. Hun relatie werd al vroeg bedreigd door afkeurende ouders, maar alle strijd hebben ze met glans doorstaan. Vandaag vieren we met familie en vrienden dit heugelijke feit. Want ook in het Noorden des lands duiken de ‘scheidingsmakelaars’ als paddestoelen uit de grond. Onder de gasten meerdere gescheiden ‘paren’. Ik vind het best confronterend. Want als je eenmaal dat ‘2 becomes 1’ hebt ervaren, geef je dat toch niet zomaar op?
Dankbaar ben ik dat mijn ouders nog samen zijn. Genoeg vrienden met gebroken gezinnen, ruzie om de kerstdagen, twee keer verjaardagen etc. Tuurlijk is een huwelijk of relatie niet makkelijk. Het vergt heel veel onderhoud, af en toe wat bijschaafwerk, offers en soms tranen. Maar zolang je nog met elkaar kunt communiceren, kom je er altijd wel uit.
Aan mijn ouders neem ik een voorbeeld. Mocht ik er toch aan moeten geloven, aan kinderen, dan zou ik het net zo doen. Als ik vroeger graag iets wilde, moest ik het aan beide ouders vragen. Onafhankelijk van elkaar hadden ze altijd hetzelfde antwoord. Als twee zielen met één gedachte. Heel soms, vaak als ze net een beetje woorden hadden gehad, waren de antwoorden verschillend. Daar maakte ik dan dankbaar gebruik van. Maar meestal was er niet tegen in te gaan. Nee was nee. Iets wat ik toen niet altijd begreep, maar naarmate ik ouder wordt kan ik me steeds meer vinden in hun regels.
Vanavond drink ik er een paar samen met mijn ouders. Op nog vele jaren samen. Ik drink er een paar met mijn lief, op ‘2 becomes 1’. En nog vele jaren samen. Want met bijna 4 jaar samen, gaan we de goede kant op.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=hz182bWa3r0]
