Iedereen heeft wel eens van die momenten waarop je je onzeker, raar en/of anders voelt. Dat je het liefst in bed blijft liggen met een dekbed over je hoofd getrokken en een dag overslaat. Geen idee waarom we ons allemaal wel eens zo voelen, het overvalt ook altijd en zo’n moment komt nooit goed uit.
Je ‘anders’ voelen hoeft niet negatief te zijn. In tegendeel, soms ben ik juist heel blij dat ik ‘afwijk’ of niet mee doe met de rest. Vandaag nog werd ik zielig aangekeken toen ik in mijn eentje zat te lunchen. Ik kan daar van genieten, hoewel ik het een paar jaar geleden ook altijd sneu vond voor diegene. Nu lees ik op mijn gemak m’n krantje, ga wat werken of gewoon ‘mensen kijken’. Niets zieligs aan. En het spijt me, maar het alternatief om maar niet te gaan lunchen of met een zak frites door de stad te lopen, vind ik nog veel sneuer.
Naarmate ik ouder word heb ik minder moeite met me ‘anders’ voelen. Loop ik er niet zo hip bij? Jammer dan, ik voel me lekker in wat ik draag en mijn kledingbudget is nog steeds niet onbeperkt. Laatste rage gemist? So be it, als het echt toegevoegde waarde voor me had, had ik het zeker geprobeerd. Iemand die me saai of raar vindt? Jammer dan. Al blijft het even slikken als je zoiets hoort, soms moet je voor jezelf kiezen en maar accepteren dat je niet met iedereen bevriend kunt zijn of door iedereen leuk en aardig gevonden kunt worden.
Soms ben ik misschien wel anders, doe ik dingen anders, wil ik dingen anders en wijk ik af van het ‘normale’. Ik volg geen standaard pad, maar kies zelf de wegen die ik wil in slaan. Ik ben mijn eigen kompas, ongetwijfeld zal ik eens de weg kwijt raken en had ik wellicht beter de standaard route kunnen nemen. Net zo kunnen zijn en doen als ieder ander. Maar ik doe het op mijn manier, want dat is voor mij de enige manier. Op die manier kan ik anders zijn, verschil maken en bovendien mezelf zijn.
