Hotspots Reistips Travel

Beleef(d) Londen

London calling

Vrijdagochtend vertrok ik in alle vroegte naar het mooie Londen. Na de VIP experience was de security check aan de gate een wereld van verschil. Niks vriendelijkheid, maar gehaaste medewerkers die machstvertoon proberen uit te oefenen door slordig met spullen om te gaan. Hallo lelijke vlek op mijn dure Travelteq… Voor het winterse weer in Nederland in witte vlokken naar beneden begon te dwarrelen, stond ik overzees in de zon. Leuk, die KLM citydeals ;). Met de Express trein van Heathrow naar het hotel en ook al was het maar kort, wat een genot! Gratis WiFi, goede stoelen en magazines als Wallpaper, Elle en Red voor in je tas. Ik verbleef in het Hoxton Hotel, een bruisend en betaalbaar 3-sterren hotel in de wijk Shoreditch. Vanaf daar de metro is het een kleine 10 minuten naar Old Street of Picadilly Circus.

SabineDeWitte Londen

Vriendelijk en beleefd

Wat mij meteen opviel was de vriendelijkheid en beleefdheid. Op straat, in de bus, in het restaurant. De klant staat voorop. Kom je aangehold om in de bekende rode dubbeldekker te stappen dan stopt de chauffeur netjes. Hoe vaak rijdt de tram of bus mij in Amsterdam voorbij als ik kom aangehold, omdat de lijnen niet op elkaar aansluiten? In winkels krijg je complimentjes, ze vragen waar je vandaan komt en lijken oprecht geïnteresseerd. Niet zoals in New York, alles voor ‘the tip’, maar het gevoel dat ze het leuk vinden dat je er bent. Via de Apple Store, Camden Market en Laduree kwam ik aan bij The Hospital Club voor een zakelijke lunchafspraak. Privé clubs zijn heel gewoon in Londen en dit was ook een erg fraai exemplaar. Opgericht door Paul Allen van Microsoft en bedoeld als co-working space waar je elkaar kunt inspireren en stimuleren. Met een muziekstudio, retro meubels en een goede keuken, snel en gratis internet en open minded mensen. Wat een energie! Daar liet ik mijn ‘to do list’ (de Wallpaper gids met een lading extra tips van o.a. Ambar Surastri zien aan 2 Londen kenners, die eigenlijk geen toevoegingen hadden. Als ik een paar van die plekken zou bezoeken, zou ik zeker een goede Londen experience hebben! Na de lunch werd het tijd voor een zonnebril (vergeten, gelukkig was er een Ray Ban zaak verderop met een hip, en wit, SS12 exemplaar zodat ik weer een hip montuur op mijn neus kan zetten) en een rondje London Eye. Met een prachtige zonsondergang en een wijds uitzicht was het even genieten op grote hoogte.

Entree Hospital Club Londen

The Hoxton Hotel

Aangeraden door 2 bekenden die net zo ‘picky’ zijn als ik als het gaat om hotels, koos ik voor een verblijf in het Hoxton hotel. Het hotel weet urban life, klassiek Engels interieur en betaalbare luxe als geen ander te combineren. Net als in New York waren er niet alleen hotelgasten, maar was de lobby overdag gevuld met werkende locals en was het ‘s avonds een bruisende bedoeling en een fijne mix tussen ‘toeristen’ en locals die genoten van The Hoxton Grill en de fijne cocktails. De open haard was ook erg prettig! De kamer was ruim, had een waterkoker (en gratis thee, koffie, melk en water, hoe chill!), een tv en een simpele badkamer met stortdouche. Internet was draadloos en gratis, in de lobby snel en op de kamer prima. Maar zoals het hoort heb ik de kamer alleen gezien om te slapen en te douchen, verder lekker veel de hort op! Een fijne sfeer, vriendelijk personeel en prima ligging. Rondom het hotel zaten veel leuke restaurants, bars en de wijk Shoreditch staat bekend om haar bruisende nachtleven. Een aanrader voor een verblijf in Londen, in ieder geval tot het citizenM Londen hotel open gaat…

Push the champagne button

Zaterdagmiddag, na een shop en struin sessie door Carnaby street en de Liberty te plunderen (beste.winkel.ooit), was het tijd voor lunch. Bob Bob Ricard was gereserveerd door een oude bekende van E. Dit Frans-Russische restaurant had niet alleen een bijzondere kaart (zoals een -18 graden Vodka menu), maar ook een geweldig interieur; kitsch, blauw, goud en Frans. Het meest opvallend was de ‘Press to order champagne’ button aan tafel. Die beviel mij wel! Na heerlijke verse zalm met kaviaar, champagne en tonijn tartaar, een heerlijk Engels accent en uitstekende service was het hoogste tijd voor weer wat frisse lucht om van de champagne walm bij te komen. (Leuk afscheid, een tweet namens BobBobRicard waarin ze mij bedankten voor mijn compliment over hun restaurant. In Glasgow ontdekte ik eerder al hoe goed restaurants in de UK social media inzetten). Een bezoekje aan de Portobello Market in Notting Hill deed haar werk. Gluhwein om warm te blijven, sjokkend langs vele kramen vintage, antiek, bont en boeken, heerlijk om daar schat te zoeken! Maar meteen het nadeel van een vliegreis, iets meenemen is lastig.

Press for champagne

Heerlijk eten bij Bob Bob Ricard Londen

Les trois garçons en zingende Florence

Na een lekkere lunch was het zaterdagavond weer tijd voor een culinair hoogstandje. Les trois garcons was wederom weer een Frans restaurant. Tja, de Engelse keuken is niet bepaald hoogstaand als het gaat om diner en ik probeer varkensvlees te mijden. Het restaurant zelf was ingericht met kitsch, opgezette dieren en hangende tasjes, er klonken Franse chansons en de kaart was impressive. Lastig kiezen! Tijdens de kir royal en de amuse bekeek ik niet alleen het restaurant eens goed, maar ook de andere gasten. En de dame tegenover mij kwam me ineens vaag bekend voor. Het bleek Florence Welch, van Florence + the Machines, de zangeres en muze van Karl Lagerfeld. Wederom een bevestiging; dit restaurant zat wel snor. Het voorgerecht was heerlijk, de wijn vloeide rijkelijk en het dessert paste niet meer. Maar het toetje van de avond was wel dat Florence een jarige vriend in het restaurant toezong. Wat een stem! Een heerlijke avond, die werd afgesloten met een gin-tonic en een voorzichtig dansje bij de buren en een barre tocht door de sneeuw naar het hotel taxirit naar het hotel 3 straten verderop. Waar het feest nog even doorging in de hotellobby. En het moet gezegd, hoewel vaak een tikkeltje ordinair, doen de Britten tenminste hun best voor een avondje stappen! Hakken, jurkjes, dassen en geen sneaker te zien!

Bij de metro

The Albion – op z’n Engels

Zondagochtend bleek er een flinke laag sneeuw te liggen, was de terugvlucht al vertraagd (alleen was KLM even vergeten te bellen) en was het glibberig. Gelukkig stond er nog een laatste tip voor het ultieme Engelse ontbijt, op glij afstand van het hotel. The Albion. Biologisch en organisch eten, vers gebakken brood en gebak, scrambled eggs met spek zoals het hoort en bediening die je geweldig in de watten weet te leggen. Het ontbijt liep door in lunch en werd afgesloten met taart. Gelukkig moest er daarna nog lang geslenterd worden in het Tate Modern museum en een wandeling over de Tower Bridge.

the albion londen

Sabine de Witte