Het lijkt wel of ik steeds meer op moeders ga lijken. Al jaren is het bij mijn ouders vaste prik; op vrijdag bij de weekendboodschappen een bloemetje mee nemen. Er staat daar altijd wel een bloemetje op tafel. Ik moest er in huis weinig van hebben, vooral omdat de katten er binnen no time een zooi van maakten als er een bepaalde soort in verwerkt was.
Sinds ik vorige week thuis kwam en er van lief een mooi bosje rode rozen op tafel stond (in mijn nieuwe MENU rubberen vaas waar ik al heel lang op zat te wachten), vond ik dat het er toch best leuk uitzag. Nog een beetje sceptisch naar de katten toe, maar ik gaf ze het voordeel van de twijfel. Een week hebben ze gestaan, toen was het mooie er af. En de katten hebben er wonderlijk genoeg niet naar om gekeken.
Maar wat was het ineens kaal en om nou weer dat bonsaiboompje op tafel te zetten, tijd voor wat anders. Dus kocht ik gister voor het eerst sinds ik lange tijd, bloemen voor mezelf. Wederom roosjes, in een mooie zalmtint. Voor mijn gevoel is het profiel ‘burgerlijk’ nu helemaal compleet, maar zo hou ik nog een beetje zomer in huis. Voor het contrast steek ik vanavond wel weer winterse geurkaarsjes aan, want zo’n klein bosje bloemen heeft weinig geureffect in ons stulpje.
Eerder kocht ik alleen bloemen om weg te geven. Want je kunt zoveel ‘zeggen’ met bloemen.Voorlopig stralen deze roosjes weer een week ‘vrolijkheid’ uit. Wat kleur tussen al het grijs, binnen en buiten.
