Regelmatig kijk ik in de spiegel. ‘s Ochtends, onopgemaakt en net wakker word ik nooit zo blij van mijn spiegelbeeld. Een uurtje later, na wat koppen thee, goed ontbijt en make-up ben ik al meer tevreden. Over het algemeen lacht mijn spiegelbeeld me best toe.
Soms is het wat confronterend. Als het dimlicht weer niet wil dimmen en ik eens mijn dag niet heb. Of als ik een baalmomentje heb. Heel vervelend kan een spiegel dan zijn. Vooral als je in die spiegel ziet wat je tekortkomingen zijn. Behoorlijk koppig kan ik zijn en toegeven dat ik dat ben, doe ik niet zo snel. Net als toegeven dat ik fout zit. Gaat het om een rekensommetje dan geef ik dat als eerste toe, met andere dingen blijf ik stug volhouden van niet.
Soms is het juist goed om de confrontatie op te zoeken. Met jezelf, met anderen, met je spiegelbeeld. Soms even pijnlijk, maar uiteindelijk leerzaam en goed. Het dwingt je om na te denken, om uit te spreken en de neuzen weer dezelfde kant op te laten staan.
Uiteindelijk lucht zo’n confrontatie op. Het maakt je scherper, laat je weer stilstaan bij dingen die je zegt, denkt of doet. Ervoor weglopen is veel makkelijker, maar de makkelijke weg is vaak niet de goede. Het zorgt voor frustraties die het uiteindelijk alleen maar nog moeilijker maken.
Ik durf vanavond weer in de spiegel te kijken. Alle confrontaties uitgesproken. Mooi einde van een goede dag.
