Dag 4 alweer. Wennen is een groot woord, maar ik voel me gelukkig al een stuk minder opgesloten en geleefd. Dankzij leuk bezoek en ontsnappingspogingen naar het bezoekersrestaurant en naar buiten vloog de woensdag om en brak het slaaptekort mij gisteravond zodanig op dat ik zowaar een aardige nacht achter de rug heb.
Vol goede moed vandaag dus lekker aan het werk, want door al dat bezoek is er genoeg blijven liggen. Goed gepland, want voor vandaag en morgen staat er minder bezoek op het programma en kan ik eindelijk m’n to do list afmaken. En die stapel boeken die ik heb meegenomen, ook hier kom ik er niet aan toe. Ik kan slecht lezen in een omgeving waar continue rumoer en geroezemoes is. Mijn nieuwe buurman is doof en zijn tv staat steeds zo hard dat die koptelefoon grote onzin is en ik alles letterlijk kan verstaan. Dus tv kijken schiet ook niet echt op. De stapel tijdschriften ben ik nu voor de derde keer aan het doorbladeren, blijf dezelfde dingen leuk vinden.
Weinig aparte ziekenhuis avonturen dus na gister. Wel bijzonder opmerkelijk dat mensen die ik nog niet lang ken (ongeveer sinds juli en allemaal via Twitter), de moeite nemen om mij vanuit Amsterdam een middag te vergezellen. En dat terwijl ik eigenlijk niets mankeer. Stiekem ontroerde me dat wel, want bij eerdere ziekenhuisopnames (waar ik wel echt wat had) lieten eerdere vriendinnen me vaak in de steek. Ik reken het nu niemand aan om niet te komen, maar dat deed ik voorgaande keren wel. Hoe vaak ik tijdens het bezoekuur weer kon concluderen dat behalve familie en enkele altijd trouwe vriendinnetjes wel aan m’n bed stonden, de mensen op wie ik het meest hoopte bleven steeds uit.
Ziekenhuizen vindt niemand leuk en op ziekenbezoek gaan sla ik zelf ook liever over. Maar je gaat niet heen om jezelf een plezier te doen, maar zoiets doe je voor de ander. En misschien ben ik ook wel gewoon verwend, want als ik thuis ziek ben wil lief alles waar ik zin in heb voor me halen, loopt 100x op en neer voor een kop thee of wat ik ook maar wil. Hier moet ik luisteren naar wat mij gezegd word, niets te wensen en te eisen. Voor sommigen is het misschien wel een tripje ‘all inclusive resort’, maar ik ben nog nooit zo toe geweest aan een korte vakantie als nu. Mijn hersenen doen het nog op volle kracht, maar door het verschrikkelijke bed is mijn hele lijf stijf en pijnlijk. Wat kijk ik uit naar een lekkere zonnebank, mijn eigen bed, een lange hete douche en een weekend ‘niets moet, alles mag’.
O, en de eetbuien waar ik thuis nog wel eens aan toe kan geven, zijn hier als sneeuw voor de zon verdwenen. Alle gekregen chocola ligt nog netjes in de verpakking en mijn taaipop heb ik gedeeld met de buurman. Misschien goed voor de lijn, een verblijf hier, maar van nog een week zou ik gillend gek worden. Nog maar 28 uur te gaan…
