amsterdam

Dappie

Mis (je) poes

Het voelt soms als ‘in een vorig leven’. Voordat ik in Amsterdam kwam wonen, woonde ik samen in een schattig huisje met een tuin en 2 katten. Toen was een trip naar Doetinchem al een halve wereldreis voor me, nu is 2,5 uur vliegen voor mij de gewoonste zaak van de wereld. Toen ik wegging liet ik alles achter, om mijn eigen onrust te bevredigen. Een van de moeilijkste dingen was om de katten achter te laten. Dappie was 6 weken oud toen ik ‘m voor het eerst zag, en 4 toen ik wegging. Mojito kwam er later bij, maar Dappie was mijn vriendje. Een eigenwijze kat, de vijand van de kattenbuurt, maar mijn grote knuffel. Al tijden heb ik ze niet meer gezien, iedere keer raakten ze in de war als ik er wel weer even was. Met pijn in mijn hart nam ik afscheid. Ze weghalen uit hun buurt, met een grote tuin en ze in mijn studio stoppen was geen optie. Los van mijn reisschema, dat kon ik ze niet aandoen.

Dappie

Weg poes

Afgelopen weekend was ik in Madrid en kreeg ik het bericht waar ik altijd bang voor was. Dappie was al 4 weken niet meer thuis geweest. Niks voor hem, dus waarschijnlijk misse boel. In de buurt ‘verdwenen’ vaker katten, die nooit meer terug kwamen. De kans dat Daps terug komt is nihil, als hij nog in leven is. Ik had al afscheid genomen natuurlijk, maar dat was van een tevreden luie poes, waarvan ik wist waar hij was en dat het goed is. Nu weet ik officieel niet of hij dood is of levend, maar mijn gevoel zegt het eerste. Dat zou ook het beste zijn. Maar doet stiekem nog steeds pijn.

Dag lieve Daps. Hopelijk vang je heel veel vleermuizen in de poezenhemel, kun je veel met lampjes spelen, snoepjes eten zodat je net zo lekker dik blijft en andere katten terroriseren zoals je dat zo goed kon.

Kleine dappie

Sabine de Witte