Depressieve darmen, heb je daar ooit eerder van gehoord? Ik tot een paar weken geleden nog nooit. Een kleine update van mijn ‘onderbuikgevoel‘ en ondanks de zware naam ga ik proberen het zo luchtig mogelijk te houden. Excuus voor de slechte woordgrappen, het is gelukkig niets ernstigs maar wel erg vervelend. Door het te delen kan ik het een beetje van me afschrijven en wie weet hebben jullie nog goede tips?
Onderbuikgevoel update
In februari was ik genoodzaakt een trip naar Parijs te cancellen vanwege gezondheidstoestanden. Als je mij een beetje kent moeten dat wel hele heftige toestanden zijn geweest, want zoiets laat ik niet snel gebeuren. Deze keer had ik echt geen keus. Sinds een buikgriep in oktober was ik flink ziek, maar vonden ze geen aanwijsbare oorzaak. Van december tot februari zat ik flink in de medische molen en sinds kort weet ik wat ik heb. Depressieve darmen.
Van slag
Dat is natuurlijk niet de medische stempel, in mijn dossier staat post-infective Inflammable Bowel Disease. Een chronische darmziekte die je kan overhouden aan een voedselvergiftiging etc. Dat bleek in oktober ook de oorzaak, geen buikgriep maar voedselvergiftiging. Terwijl ik in een 3-sterren restaurant in Spanje een lang gekoesterde 7 gangen lunch aan het veroberen was, werd ik halverwege ziek. De bacterie die mij ziek maakte had een incubatietijd nodig, dus met het eten van daar had het niets te maken. Het is überhaupt niet te traceren of ik het in Spanje op heb gelopen of daarvoor al, het is een ‘gewone’ bacterie die in heel Europa voorkomt. Ik heb ooit eerder een salmonella vergiftiging gehad (ik dacht en zag er uit alsof ik dood ging, 10 kilo lichter in 4 dagen) en de artsen vermoeden dat mijn darmen sindsdien extra gevoelig voor bacteriën. Op deze bacterie reageerde mijn lichaam nogal heftig. Naast de bacterie kreeg ik een maagontsteking, en voor beide uiteindelijk antibiotica. Dat nam de oorzaak van mijn klachten voor een deel weg, alleen de schade bleek onherstelbaar. Een echte oplossing is er niet. Het is chronisch, heeft niets te maken met wat ik eet. De zenuwen in mijn darmen kunnen niet meer inschatten of wat ik eet wel goed is en gooien alles er dus maar bij voorbaat uit. Goed voor de bikini-proofheid, maar minder voor mijn algehele gestel.
Verrassend pilletje
Omdat ik me niet zomaar laat afschepen met iets zonder oplossing, ben ik opgenomen in een testprogramma. Ik slik sinds een week anti-depressiva in een hele lage dosis, wat de zenuwen van mijn darmen weer moet kalmeren. Zoiets is best een ding en hoewel ik was gewaarschuwd voor de bijwerkingen, heb ik dat toch onderschat. Mijn lichaam moet 3 weken ‘wennen’ aan het medicijn, voordat ze kunnen zeggen of het aanslaat. Dat kleine pilletje wat ik braaf voor het slapen in neem, heeft mij in een paar dagen totaal in haar greep gekregen. Ik lijk wel een labiel PMS-meisje en weet niet wat ik met mijzelf aan moet. Van de stomste dingen raak ik volledig overstuur, behalve droge cruesli, beschuit en thee kan ik niks binnen houden en ik zou het liefst alleen maar slapen. De bijverschijnselen vreetkick, continue hongergevoel en gewichtstoename blijven uit en eetlust is ver te zoeken. Champagne of andere drankjes sla ik moeiteloos af, hapjes laat ik aan mijn neus voorbij gaan. De invloed van 1 knullig pilletje zette mijn hele week flink op de kop. Tot woensdag heb ik geprobeerd het te negeren, maar uiteindelijk gaf ik toe. Even pas op de plaats, werken doe ik thuis en als het even kan slaap ik tussendoor. Alle sociale kanalen en afspraken heb ik even op een laag pitje gezet. In overleg met mijn arts moet ik toch echt nog even doorbikkelen. Nog 2 weken mijn lichaam de tijd geven om aan de troep te wennen, om de juiste zenuwen in bedwang te gaan houden. Zodat ik tijdens een volgend tripje Parijs wel weer zin heb in macarons en niet meer op zie tegen eten en reisjes.
Reactievermogen
Mocht je mij de komende weken tegen komen en reageer ik raar, it isn’t me. Het is mijn high on medicine alter ego wat niet mag drinken en ook beter niet kan fietsen. Wat moet huilen na het zien van het nieuws of bij reclame voor de nieuwste Disney. Wat de geur van eten niet kan verdragen. Wat het liefst met een warme kruik de hele dag in bed ligt.
Ik doe alles wat ik moet doen maar met een lichte waas voor mijn ogen, minder scherp en ad rem. Na zo lang kwakkelen maken die 3 weken ook weinig meer uit en misschien maken ze straks juist wel het verschil. Braaf luister ik nu dus naar mijn lichaam. Ga ik dit lange weekend alleen maar leuke dingen doen en proberen om mijn darmen weer vrolijk te stemmen.
Depressieve darmen, die ga ik de komende tijd even omarmen. Tips & tricks zijn van harte welkom!
