Doolhof

Jaren geleden, toen ik een beginnend pubertje was (wat zich uitte in 3 jaar ‘pretending to be a vegetarian’ om mijn vader, de grootste vleeseter die ik ken, te pesten) en me nog wel eens liet mee slepen door anderen, maakte mijn vader een tekening voor me. Tot 5-Havo zat deze in mijn portemonnee, die ik na een avondje stappen toen tot mijn grote verdriet kwijt raakte. Vooral om die tekening, want deze wilde hij slechts eenmaal maken.

De kern van de tekening was dat er een recht pad is wat je moet afwandelen, wat voor jou bepaald is om alle mogelijke kansen te kunnen benutten. Wijk je van je pad af, creëer je hindernissen voor jezelf om je uiteindelijke doelen te behalen en kom je in de grijze massa terecht. Ik heb altijd geleerd dat je daar niet beter van wordt, gemiddelde mensen zijn er genoeg, de kunst is om je te durven onderscheiden. Uit mijn hoofd kan ik de tekening nog steeds na maken, zijn woorden in me op roepen en vooral nu, jaren later, kan ik bevestigen dat die tekening klopt. Enige wat hij me nooit vertelde, was dat je niet de enige bent die de hordes kan bepalen. But hey, that’s life. Gelukkig zijn er ook mensen die je bij de hand nemen en het juiste pad op helpen.

Geen idee of hij deze tekening ook voor mijn broertje en zusje heeft gemaakt, en als dat wel het geval is, of het dan op hun ook zo’n indruk heeft achter gelaten. Stom eigenlijk, dat je je ouders pas echt gaat waarderen als je ouder en zelfstandiger wordt. Ook al is het soms confronterend, als je jezelf kritisch bekijkt, die confrontatie aangaan is soms nodig om jezelf te hervinden.

Ik vind het fijn om ouder te worden, om kritisch naar mezelf te kijken en steeds meer te ontdekken. Al blijven er altijd vragen op komen, twijfels en onzekerheden, moeilijke keuzes of zelfs spijt van sommige dingen. Hoe moeilijk vond ik het om mijn ouders soms te moeten vertellen dat ze gelijk hadden, hun voorspelling uit kwam, ze laten ons allemaal eerst de dingen zelf ervaren, het deksel op de neus krijgen. Volgens mij is er geen veel betere levensles dan dat.

Of ik het rechte pad heb bewandeld, of op de goede weg zit, ik denk dat ik aardig in de buurt zit. Het oud worden in Frankrijk is nog steeds ver weg, en pas dan, als ik daar als tevreden vrouwtje van een jaar of zestig bij mijn maisonnetje in het zuiden zit, zal ik kunnen zeggen dat ik de goede weg heb gevonden. Tot het zover is, geniet ik van het doolhof en alles wat het met zich mee brengt. Sommige dingen moeten zo zijn. Aan andere dingen kun je niets veranderen. Kunst is om alles waar je zelf invloed op hebt, op je eigen gevoel en verstand af te stemmen.

Broer, ik hoop dat Samos je brengt wat je nodig hebt om jezelf te hervinden. Vergeet nooit dat ’thuis’ in je hart zit, ergens heel diep verstopt.