Soms kijk je in de spiegel, of als je voorbij een winkelraam loopt. De ene keer ben je tevreden over wat je daarin ziet, de andere keer zou je het liefst willen dat je niet bestond. Je spiegelbeeld, soms behoorlijk confronteren, vooral afhankelijk van je stemming.
Confronterend soms omdat je je zelf er niet in herkent. Niet alleen omdat het uiterlijk tegenvalt, maar omdat je jezelf even niet meer herkent in wat je doet en wie je bent. De keuzes die ik maak, zijn echt mijn keuzes. Ik ben me bewust van de gevolgen en de beslommeringen die er mee gepaard gaan. Ik verander. Voor de een positief, een ander kijkt daar misschien anders tegenaan. Maar ik zelf ben er erg blij mee. Ik voel me steeds meer mij, bewuster van wat ik graag wil. Misschien egoïstisch, mijn gevoel zegt dat het nu mag. Jarenlang heb ik ongevraagd en onbewust mezelf weggecijferd voor anderen. Daar word je uiteindelijk niet gelukkig van.
Nog steeds sluimert de drang naar een internationaal avontuur, ben ik steeds op zoek naar het ultieme ‘vrijheidsgevoel’. De enige zekerheid die we hebben in het leven, is dat we ooit dood gaan. Ook een huisje, boompje, beestje, waar iedereen zo naarstig naar op zoek is, biedt dan wel zekerheid, het is geen garantie voor geluk.
Dingen die ik eerder belangrijk vond, daar loop ik nu niet zo snel meer warm voor. De hoofd- en bijzaken veranderen. Ik voel me liever nuttig, vooral voor mezelf. Toen ik mezelf net in een flits in de spiegel zag, was ik best tevreden. Voor mezelf heb ik de afgelopen tijd veel klaargespeeld en durf ik mezelf best een bescheiden schouderklopje te geven.
Het lijkt alsof ik nu eindelijk weer uit m’n schulp kom, jaren onder een grote steen heb gelegen. Ik neem het zekere voor het onzekere en zorg dat ik geen spijt krijg van de dingen die ik niet gedaan heb. Het leven is een grote les en fouten maken hoort daarbij. Met vallen en opstaan wordt je groot. En leer je je ware ‘ik’ kennen. Leuk je te ontmoeten, echte mij!
