Iedereen kan zich nog wel een aantal ‘eerste keren’ herinneren. Misschien niet je eerste stapjes, fietstocht zonder wieltjes, maar wel de eerste verliefdheid, je eerste luduvudu, zoen, biertje, uitgaan etc.
Eerste keren zijn altijd speciaal, omdat ze de eerste keer zijn. Het lijkt ondenkbaar, maar er zijn nog steeds mensen die de eerste keer vliegen nog moeten ervaren. Ik weet nog heel goed mijn eerste keer internet, en het mailtje aan vriendinnetje L. in Amerika. Dat was apart zeg.
Het jammere van eerste keren, is dat er ook vaak laatste keren volgen. Of eerste keren sinds die pijnlijke laatste keer. Vanavond bij Oma kwamen we erachter hoeveel eerste keren er ineens weer zijn, die je alleen moet doen. De eerste keer alleen aan het ontbijt, het middageten, diner, verjaardagen. Kleine dingen die heel onbelangrijk lijken en er in eerste instantie niet toe lijken te doen. Maar het zijn eerste keren waar je niet om hebt gevraagd, niet naar uitkijkt, zoals misschien je eerste zoen.
Hoe ga je daar mee om? Mensen verwachten bepaald gedrag van je, je bent immers in de rouw. Oma trekt haar eigen plan, toont zich een ontzettend sterke vrouw en ik ben ontzettend trots op haar. Vrijwel onafhankelijk van anderen, dopt ze haar eigen boontjes op eigen wijze. Natuurlijk heeft ze momenten waarop het allemaal te veel wordt, het gemis te groot. Maar het leven gaat door, zij moet door. Zonder Opa, maar zeker niet alleen. Absoluut niet bij eerste keren, want juist die momenten drukken je met je neus op het feit dat Opa er niet meer is.
