Hotspots

Enoteca: hotspot met potentie

Voorgerecht Enoteca

Enoteca brengt een stukje Italië in Amsterdam

Enoteca is een nieuw, Italiaans restaurant gevestigd in het oude Burgerziekenhuis in Amsterdam Oost, onderdeel van het net geopende Eden Manor Hotel. Met de pretentieuze belofte om een stukje Italië naar Amsterdam te brengen, liet ik me verleiden om daar te gaan eten. Samen met vriendin M., afgestudeerd aan de hotelschool en businesspartner Patrick is het een soort traditie om met enige regelmaat nieuwe plekken te bezoeken om daar gezellig een hapje te eten. De verwachtingen waren hoog, de verhalen uit onze omgeving wisselden sterk van ‘geweldig’ naar ‘niets spannends’. Vorige week at ik er voor het eerst. Aan die ervaring ga ik niet veel woorden vuil maken, behalve dat ik gisteravond met mijn gezelschap in de herkansing mocht.

Techniek en sfeer

Na een kennismaking met directeur Jan Willem ‘t Hooft, die vorige week snel via Twitter reageerde op mijn eerste indruk, werden we de rest van de avond in de watten gelegd. Nou ja, na eerst besproeid te zijn met prosecco, foutje van de ietwat nerveuze bediening. Vervolgens kregen we, naast de papieren kaart, een iPad voor onze neus gezet. Inclusief hippe tafelstandaard. We grapten nog over het stel een paar tafels verderop, ook met iPad, wat alleen maar zwijgzaam op het scherm zat te tikken en veel gezelliger aan tafel werd het daar niet. Het ziet er allemaal erg mooi uit (toevallig bleek via Twitter wie het ‘brein’ achter de HTML 5 toepassing is, o.a. Gerbrand Pot) en het werkte handig. Patrick bestelde aan de hand van het plaatje op de iPad zijn hoofdgerecht. Enoteca is een van de eerste Nederlandse restaurants waar ik zie dat ze op zoek zijn naar een manier om moderne techniek in te zetten (in Barcelona zag ik het al een paar keer), pluspunten daarvoor.
iPad menu uitleg bij Enoteca
De sfeer van het restaurant is vooral te vinden in de open keuken, de comfortabele bankjes en de strakke inrichting. Wij zaten naast de ingang, waar het een beetje tochtte. Vorige week zaten we heerlijk op het terras aan de voorkant van het restaurant, aan de drukke Linnaeusstraat. Met trams, auto’s en regelmatig langsrijdende sirenes had ik wat van de privé-tuintjes bij de kamers afgesnoept en er achter een mooi, beschut terras gemaakt. De bar, voorzien van blauw licht, valt een beetje uit de toon bij de rest van het interieur, maar is juist door het licht een sfeervolle plek om ‘s avonds een drankje te doen.

Italiaans al dente, Nederlands ongekookt

Het voorgerecht, antipasto was top. Evenals de daarbij begeleidende wijn, paste goed en de smaken van de verschillende gerechtjes kwamen goed tot haar recht. Hoewel ik normaal niet zo’n fan ben van vitello tonnato, was dit een echte aanrader. Mijn gezelschap genoot als hoofdgerecht van zeebaarsfilet. Stevige vis, geserveerd met calamari-ringen en witte (harde) bonen. Tevreden eters. Ik had gevraagd of de lasagne (tussengerecht) als hoofdgerecht geserveerd kon worden. Dat kon en tegelijk met de vis werd mijn lasagne opgediend. Lauwwarm en pastabladen die van binnen nog keihard waren. Na 2 happen mocht deze dus retour. Een kleine 10 minuten later kreeg de lasagne een herkansing. Wederom waren de pastabladen te ‘al dente’ voor mijn Nederlandse smaak. Ik hou van pasta met een bite, maar dit had meer weg van de harde pasta die ik vroeger op zaterdagochtend wel eens snoepte -ongekookte spaghetti voor de tv-. De keuken kwam met de verklaring dat dit Italiaanse bereidingswijze en hardheid was. Maar in Napoli heb ik nooit zulke harde pasta op m’n bord gehad. Daarbij, de meeste bezoekers zijn internationaal, niet per definitie Italiaans. Misschien toch overwegen om op klant wensen te koken, in plaats van tradities. Met de pasta ging het namelijk vorige week ook grandioos mis. Ter compensatie werd er in korte tijd geïmproviseerd: zeebaarsfilet, zwaardvis op een bedje van venkelsalade en wat mosselen. De zeebaars was heerlijk, de mosselen ook, maar zowel zwaardvis als venkel hadden een iets te overheersende smaak. Het dessert, na een kleine scroppino ramp vorige week inmiddels tijdelijk van de kaart, was top. Tiramisu zoals tiramisu hoort te zijn, stevig van structuur en smeuïg van smaak. Als traktatie kregen we er nog 3 verschillende soorten ijs bij: chocolade-ijs met rum en rozijnen, citroenijs en vanille. De citroenijs zou ik echt met stip op nummer 1 op de dessertkaart zetten. Goddelijk! Rum en rozijnen kunnen mij nooit bekoren, zelfs niet met chocolade en vanille krijg ik alleen weg in crème brûlée vorm, maar deze werden ook goedgekeurd. Je proeft duidelijk dat alle producten en ingrediënten vers zijn, dat de keuken gevoel voor smaak heeft en de styling van het eten ziet er goed uit.

Potentie

Ondanks de incidenten van mijn bezoeken geloof ik absoluut in de potentie van Enoteca, zeker als je alle deegproducten lekker links laat liggen. Het restaurant is net open, personeel moet ingewerkt en op elkaar ingespeeld raken, de kaart, keuken en bezoekers afgestemd worden op de wensen en behoeften van alle partijen. Enoteca heeft een eigen magazine, met recepten en een kijkje in de Enoteca keuken. Erg leuk gedaan, evenals het herkenbare busje wat rond rijdt door Amsterdam. Logo en website roepen bij mij het gevoel van een Italiaanse markt op, waar je zelf de verse producten uitzoekt. Hotel-restaurants blijven lastig, je wilt niet alleen hotelgasten ontvangen, maar ook mensen van buitenaf. Enoteca heeft een mooi onderscheidende markt als doelgroep waar zeker kansen liggen. Iets meer oog voor details en iets meer op de klant gericht, denk ik dat het zeker een succesformule kan worden. Na afloop van het etentje werd gevraagd om mee te werken aan een enquête via de iPad, al een hele goede stap in de richting van luisteren naar klantwensen volgens mij!

Restaurant Enoteca Amsterdam

Voorgerecht Enoteca

Sabine de Witte