Lichtelijk perfectionistisch ben ik. Soms ook een control freak. In ieder geval heb ik graag invloed op dingen. Niet dat alles altijd ‘my way’ moet, maar ‘I like to have a say in it’. Of het nou gaat om het avond eten of de kleur van de lease-bak, ik heb graag een vinger in de pap.
Misschien kom ik nu over al een enorme control freak of grote bemoeial, maar dat valt nog wel mee. Heb ik net ff gecheckt bij lief. Daarbij, zijn we inmiddels wel zo op elkaar ingespeeld, dat ik weet hoe ver ik kan doordrammen 🙂
Things my way dus. Helaas lukt dat niet altijd. Bijvoorbeeld in de auto. Daar raak ik mezelf vaak in kwijt. Afgelopen week voor de derde(!!!) keer gezakt voor m’n theorie. Sucker die ik ben. Het einde van mijn rijlessen is dus weer niet in zicht. Terwijl ik er zo snel mogelijk van af wil. Niet dat ik mezelf al alleen in de auto zie zitten, laat staan met een passagier naast mij. (Mijn lief komt bijvoorbaat niet in aanmerking als eerste passenger, want dat wordt geheid oorlog, aangezien hij God op de weg denkt te zijn). Als BOB heb je ook niets aan mij, aangezien ik de aantekening ‘mooiweerrijdster’ mee krijg, dus geen nachtelijke tourtjes, thank God! In de auto ben ik echt een freakin’ control freak. En al gaan de standaard handelingen prima, het idee dat ik deels afhankelijk ben van andere weggebruikers en niet weet wat zij doen, bezorgt mij klamme handjes en hartkloppingen. Hoe ik hier ooit overheen kom, vraag ik me regelmatig op. Maar mijn instructrice pusht me er wel door heen. Door haar heb ik nog niet opgegeven, want ook deze ‘strijd’ zal ik winnen. Ongeschonden hopelijk.
Freakin' Control Freak!
Ook langs de sportvelden neemt de control freak in mij de overhand. Als ik zelf niet mee doe, wordt ik ineens een fanatieke aanhanger. Soms best lachwekkend, volgens lief, als ik probeer met mijn piepstemmetje iets over het veld te schalmen. Of het nou gehoord wordt of niet, ik kan niet alleen maar toekijken. Door aan te moedigen heb ik het gevoel alsof ik zelf mee doe. Niet dat ik reuze sportief ben, maar mijn voorkeur gaat altijd al uit naar een teamsport. Elkaar oppeppen, afzeiken en samen de overwinning vieren of het verlies verwerken. Een gezamenlijke doelstelling behalen. Vanmiddag gaan we weer. Broer en zijn voetbalteam aan moedigen. Het gaat ook werkelijk ergens over, want als ze vandaag winnen blijft het in de Hoofdklasse. Niet gering dus. Verliezen ze, dan volgt er een promotie/degradatie wedstrijd, tegen een club uit een andere hoofdklasse poule.
Tot nu toe waren vooral de thuiswedstrijden goed bezocht. En het publiek wat er dan staat, is bij alle hoofdklasse-teams inmiddels bekend. Prachtig om te zien hoe voetbal dan verbroedert. Kippenvel krijg ik dan soms. Vooral op het einde, als de spelers het publiek bedanken. Schitterend gezicht. Je ziet dat ze de support nodig hebben gehad om kracht uit te putten. Ik ga nu maar eens mijn blauw-gele outfit bij elkaar zoeken, alvast thee met honing drinken om mijn stem te smeren en veel groene thee drinken om mijn kleine katertje van gisteravond weg te drinken. Want bij een overwinning moeten we weer. Gratis bier sla ik natuurlijk nooit af. Anders wordt het een bedrukte borrel bij ons thuis. Ook leuk.
Het feestje gisteravond was overigens erg geslaagd. Precies zoals mijn ouders wilden. Ongedwongen, gezellig en toegankelijk. Met rijkelijk vloeiende drank en confronterende foto’s. Niet voor publicatie geschikt. Dus ga ik zo eerst ff censuur toe passen.
