Na het vervelende bericht van gister een beetje een plekje te hebben gegeven, dacht ik na over contacten die je uit het oog verliest. Je gaat er vanuit dat het goed met iemand gaat, omdat je niets meer van of over diegene hoort. Als je na jaren geen contact plots bericht krijgt van een ‘spook uit het verleden’ is dat of omdat er iets aan de hand is of omdat ze iets van je willen. Geen bericht, goed bericht dus.
Zo denk ik ook altijd maar als ik een tijdje niets van vriendinnen hoor. Met mijn vriendinnen hang ik niet dagelijks uren aan de telefoon om weer een gewone dag door te spreken. We sparen een hoop op, kletsen dan lang bij en daarna spreken we gewoon in ‘real life’ af om echt bij te kletsen en de tijd voor elkaar te nemen. Mocht er in de tussentijd iets zijn, weten ze me te vinden. Volgens mijn omgeving ben ik zo ongeveer vergroeid met mijn iPhone, dus dag en nacht bereikbaar.
Toch best een rare gedachte, ‘ik hoor niets dus het zal wel goed gaan’. Vaak bloedt contact dood omdat je er van beide kanten geen moeite meer voor doet, want afstand is bullshit, zeker in ons kleine kikkerlandje. Het heeft te maken met prioriteiten stellen en dingen voor elkaar over hebben. Want daar ging het bij mij vaak mis; ik reisde keurig eens in de zoveel tijd af om vriendin X. te ontmoeten, maar mijn huis was dan weer een stap te ver. Zowel op de middelbare school als nu loop ik daar tegen aan. Terwijl ik nog steeds het hele land afreis.
Geen bericht, goed bericht. Dat zeiden mijn ouders ook toen ik voor het eerst zonder hen op vakantie ging en bellen vanuit het buitenland een grote hap uit mijn vakantiebudget zou nemen. Dat deed ik dus gewoon niet. Een paar jaar later was er gelukkig internet en kon je voor een euro een uur lang internetten en per mail even laten weten hoe het ging.
Soms wou ik dat ik wat meer op de hoogte was van wat de mensen die nog niet zo heel lang geleden belangrijk voor me waren, nu bezighoudt. Mijn leven ligt open en bloot, makkelijk vindbaar op het net en is voor iedereen te belezen. Maar aan de andere kant is het ook goed zo, je kan niet alle mensen die je ooit ontmoet of waar je ooit mee omging, blijven zien. Ik concentreer me dus vooral op de nieuwe mensen die ik ontmoet, investeer daar in en hoop daarvan terug te krijgen. Ernaast blijf ik natuurlijk de warme banden aanhalen met de echte vrienden die ik al had. Voor goede en slechte berichten weten ze mij hopelijk altijd te vinden, want ik sta altijd voor ze klaar.
Meer nare berichten van spoken uit het verleden hoop ik de komende tijd niet te ontvangen. Vooruit kijken levert meer op dan treurige terugblikken. Filter de mooie herinneringen en koester die. Koester geen wrok tegen verloren contacten en verwaarloosde vriendschappen, het heeft zo moeten zijn.
Voor mij in november weer een ultieme test; wie zullen er bij mijn verplichte ziekenhuisopname aan m’n bed komen staan? Inmiddels ben ik goed voorbereid door eerdere teleurstellingen.
