Aan blog-inspiratatie heb ik de laatste tijd geen gebrek. Sterker nog, er staat menig notitie op mijn appeltje met kernwoorden, one-liners of dingen waar ik ooit nog over wil bloggen. Er staan er zelfs al een aantal kant-en-klaar in de klad, te wachten op publicatie.
Toch twijfel ik soms of ik het wel wil publiceren. Zo ook deze, maar er staan te veel dingen in die ik wil delen. Op het gebied van muziek in dit geval.
Soms hoor je een nummer, wat je meteen aanspreekt. Soms sta je er niet bij stil. Soms krijgt een nummer later heel veel betekenis. Vaak onthoud ik vooral muziek als het wat melancholisch is. Niet omdat ik zo negatief ben ingesteld, maar deze spreken mij vaker aan. Raken me. Ik heb namelijk geen idee welk nummer er gedraaid werd in de kroeg op mijn eerste echte afspraakje met lief. Meneer de jukebox overigens ook niet, terwijl hij normaal altijd alles van muziek weet en onthoudt.
Alle nummers die op begrafenissen of crematies die ik heb bijgewoont, werden gedraaid, ken ik. Ik kan bij veel nummers vertellen wat er nu in Grey’s Anatomy gebeurt. Maar er is een nummer, wat me altijd diep raakt.
Toen ik het voor het eerst hoorde, vond ik het een leuke stem, maar te dramatisch klinken. Nooit gedacht dat ik het die avond pas ging waarderen. Een moment, in januari 2005, waarop de grond even onder mijn voeten verdween. Dat ik alcohol afzwoer, want het maakte toen echt alles stuk, waarvan ik dacht dat het wat was. Al mijn houvast liet me in de steek, geen idee wat ik aan het doen was en waarom.
The Blower’s Daughter van Damien Rice. Uit de film Closer. Die ik een dag later zag met clubgenootje I. Helaas waren we de tissues vergeten en kan ik de film eigenlijk niet verdragen. Lief noemt Damien Rice liefkozend kwijlebalk en kwelgeest. Ik kan alle nummers meezingen. Weet van alle liedjes hoe ze zijn ontstaan en het verhaal erachter. Krijg nog steeds kippenvel bij het horen van zijn stem, en de zangeres die hem vaak bijvalt, Lisa Hannigan.
Soms vind ik het heerlijk om weg te kwijnen bij zulke muziek. Gary Jules, Air, Radiohead kunnen er ook wat van. Net als je tranen de vrije loop laten bij een serie, om eigenlijk niets, vind ik het heerlijk om onder de zonnebank te liggen met Damien zachtjes op de achtergrond. Altijd moet ik een brok weg slikken bij dat ene nummer. Ondanks dat ik nu super happy ben, goed in m’n vel zit en er alleen maar van geleerd heb. Ik voel dan nog de pijn van toen. Kwelling. En na een cd’tje Damien, gooi ik er gewoon Bloomingdale in. Opgelucht. Vrolijk. Blij met wat ik heb.
PS naast muziek kunnen ook de films Moulin Rouge, Amelie, Closer en Alles is Liefde me zo raken. Tot tranen geroerd. Lekker op een regenachtige dag. Nu is het de tijd voor luchtigere kost.
PS 2 Nu ik dit blogje tik, speelt Something Stupid van Robbie Williams & Nicole Kidman op de radio. Ook zo’n terugdenkliedje. Toevallig.
Nu opschieten, vanmiddag is het showtime!
