Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Of: doe eens normaal. Veel gehoorde kreten die je naar je hoofd geslingerd krijgt als je iets doet wat niet volgens ‘de standaarden’ is. Die standaarden zijn door de maatschappij bedacht en veranderen mee met de tijd en per generatie.
Maar zijn standaarden noodzakelijk? Waarom onszelf beperken door te doen zoals het hoort en niet zoals het voelt?
Ik doe steeds meer dingen die misschien niet gewoon zijn, of zoals het hoort. Ik kies bewust voor een leven zonder 9 tot 5, voor reizen en veel (onder)weg zijn. Omdat ik me daardoor verder ontwikkel, omdat ik voel dat ik dat moet doen. Een soort onrust die ik dacht kwijt te zijn maar het laatste jaar heftiger is geworden dan ooit. Door gewoon te doen wat er langs komt wordt die onrust al stukken minder.
Dat ik niet de enige ben die moeite heeft met ‘gewoon’ zag ik gister in Sex and the City. Daar hebben Carrie en Mr.Big plannen voor een Leven waarin ze getrouwd zijn maar wekelijks 2 dagen ‘vrij’ zijn. Niet dat ze mogen vreemd gaan, maar 2 dagen om allebei hun eigen ding te kunnen doen. Dingen die ze irriteren als ze dat met of bij elkaar zijn doen. Goede oplossing lijkt me, en als je toch de luxe hebt van 2 woningen, waarom niet? Omdat het niet is zoals al die flutromannetjes beschrijven. Tja, in deze tijden komt ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ ook alleen nog maar in boeken voor.
Ik bepaal mijn eigen ‘gewoon’, als dat veroordeeld wordt, jammer dan, het is mijn leven. Of zoals ze in SatC zo mooi zeggen: You get to design your own life. Daarom ben ik dus altijd op zoek naar mooie meubels… Uitdaging en afwisseling horen bij een evenwichtig interieur. Eigenlijk ben ik dus ‘heel gewoon’.
