Gelukkig al over de helft. Gistermiddag vloog voorbij dankzij een tweede bezoekrondje en ik sneak er steeds vaker tussenuit. Vanochtend moest ik op zaal blijven voor de ronde van mijn arts. Uiteindelijk staat hij om 10 voor 12 aan m’n bed en roept dat ‘ie me vanmiddag wel ziet… Daar ben je dan lekker mee! Vanmiddag de tweede behandeling en deze zou iets heftiger zijn. Ik wacht het af. En dan ga ik meteen nog even proberen of ik niet net als mijn buurman, mijn arts zo kan manipuleren dat ik naar huis mag.
Want echt goed voor je is dit niet. Mijn huid word steeds droger, ik heb continue dorst en hoofdpijn, slapen ’s nachts is onmogelijk, zeker omdat Jane Doe steeds meer levend wordt en last heeft van nachtelijk geschreeuw. En niet eens om chocolade! Iedereen op zaal wordt lekker vertroeteld, maar mijn buurman en ik worden aan ons lot over gelaten. We liggen hier alleen maar dure bedden bezet te houden, ons kapot te vervelen en ons daardoor ellendiger te voelen dan die vervelende kwaaltjes waarvoor we behandeld worden.
Wat me weer ontzettend opvalt, is dat het verplegend en medisch personeel zo typerend is. Het zijn echt mensen die de stereotypen waar maken; schattige meisjes met paardenstaarten en plattelandsaccenten op crocs, verbitterde hoofdzusters die nooit arts kunnen worden en dat nog niet hebben geaccepteerd en artsen die liever op de golfbaan lijken te staan dan hun patiënten in actieve, levende lijve te moeten zien. Mijn arts vroeg zelfs aan mij wanneer ik een afspraak had! Hou lekker je eigen agenda bij, ik heb ook genoeg aan de mijne!
Ongetwijfeld dat je hier goed verzorgd wordt als je echt wat mankeert. Als je meer dood dan levend bent. Als de prangende ziekenhuisgeur je niet opvalt. Je niet meer door hebt wat er om je heen allemaal gebeurt. Maar als je te alert bent, je niet slecht voelt en er meer ligt om dat het verplicht is dan omdat je ziek bent, is het een slecht hotel waar je zo snel mogelijk weg moet.
