Tussen de buien door
Alweer het tweede jaar dat de verjaardag van opa niet meer wordt gevierd , maar je weer even terug de realiteit in werpt. Geen barbecue, soezen en huis vol familie, maar stilstaan bij het feit dat de tijd steeds verder door tikt. Anderhalf jaar geleden alweer dat we afscheid namen van opa. Vandaag zijn de fijne herinneringen het herfstzonnetje tussen de buien door. Een flauw zonnetje, want nog steeds overheerst, vooral voor oma natuurlijk, het gemis. Als je je leven zo lang met iemand hebt gedeeld en diegene valt weg, ben je daar niet naar anderhalf jaar ineens aan gewend. Iedere dag wordt je daar weer mee geconfronteerd. De ‘eerste keren’ zijn misschien niet meer en slijt het verdriet iedere dag een beetje, je wordt steeds weer met je neus op de feiten gedrukt.
Warmte
Als dat herfstzonnetje het heeft gepresteerd om tussen de herfstbuien door te komen, dan is het meteen warm, schijnen de stralen ver door. Je moet het jezelf toe staan om daar even van te genieten. Om ook vandaag, op weer een memorabele, moeilijke dag, verdriet en het slechte weer de overhand te laten nemen. Maar op zoek te gaan naar de regenboog. Vorige week liep ik in het herfstzonnetje op de begraafplaats Pere Lachaise in Parijs. Een heuse toeristentrekpleister, maar er is nog steeds plek voor rouw en verdriet. Ondanks de drukte heerst er een serene sfeer. Er zat, in de paar zonnestralen die tussen de laan met bomen door kwam, een oude man bij het graf van zijn overleden vrouw. De manier waarop hij het vuil van haar steen af haalde, zorgvuldig en voorzichtig, verraadde het verdriet. De flauwe glimlach toen hij opkeek en mij zag, was het bevestigende ‘even samen zijn, stilstaan en het verdriet toelaten, maar ik ga straks weer verder waar ik ben gebleven. Mijn boek is nog niet uit’. Ik hoop dat oma ook zo’n plek heeft waar ze even weer samen kan zijn met opa. Maar dat ze tussen al die dreigende wolken ook het zonnetje ziet. Want ook dat is opa. Fijn om aan terug te denken.
