Nog geen 4 weken geleden zag ik je voor het laatst en zou je aan je echte laatste reis beginnen. Die ging al slecht van start en afgelopen week liet je weten dat je niet verder zou reizen dan wat gepland stond als je eindbestemming. Letterlijk en figuurlijk.
Sinds onze laatste ontmoeting wist ik dat ik op niet al te korte termijn bericht zou krijgen dat er aan je laatste reis een einde was gekomen. Dat moment is vandaag, veel sneller dan verwacht. Je weet dat je een dergelijk bericht gaat krijgen, maar je bent er nooit op voorbereid. Niemand is ooit voorbereid op de dood, zelfs als deze aangekondigd komt, blijft het je overvallen, het komt altijd onverwachts. Zogenaamd dacht ik dat ik er zelf beter op voorbereid was als ik zo af en toe tijdens zijn reis te horen zou krijgen hoe het zou gaan. Dat bleek niet zo.
Veel te snel, zelfs een goede laatste reis bleek er niet in te zitten. Voor ons weerzien herinnerde ik je als iemand vol levenslust en passie, tijdens ons weerzien schrok ik. Geen vechtlust meer, eigenlijk al toegegeven aan de dood, langzaam leeg gezogen. Het leven is soms zo oneerlijk.
Partir, c’est mourir un peu – Alphonse Allais
