Soms is het noodzakelijk, moet je mensen en wensen los laten. Maar fijn en makkelijk is het niet. Zeker niet als je, net als ik, sommige dingen al zo lang wenst. Nog moeilijker is het als je er toe gedwongen wordt.
Toen ik op kamers ging, vond mijn moeder dat nog wel even slikken. Samen zochten we naar meubels en klusten we er een gezellig plekje. In het begin kwam ik veel in de weekenden thuis, tot ik besloot te gaan hockeyen. Na een tijdje waren we allemaal gewend, zag moeders dat het goed ging en kon ze ‘loslaten’.
Met uit huis gaan heb ik nooit moeite gehad, wat ik soms wel lastig vond en vind, is mijn verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn familie. Misschien komt het omdat ik de oudste ben, maar er hoefde maar iemand een scheet dwars te zitten, of ik ging er heen. Niet altijd een goede keus geweest, maar ik ging gewoon op mijn gevoel af. Inmiddels heb ik dat wat beter leren inschatten; wanneer is het echt nodig, hebben zij er wat aan, heb ik er wat aan?
Vrij...
Nu moet ik gedwongen broer weer loslaten. Wat vooral moeilijk is omdat je weet dat hij niet lekker in zijn vel zit, omdat het eigenlijk niet goed met hem gaat. Dat frustreert. Afgelopen zondag zijn we wezen barbecuen bij mijn ouders, en had ik continue zes borden en zes keer bestek in mijn hand. FF wennen. Vandaag de eerste happening, waarbij hij schittert in afwezigheid en echt ontbreekt. Zusje krijgt vandaag haar diploma. Sluit vandaag een levensfase af en staat aan de rand van een nieuw avontuur.
Ik weet mijn eigen uitreiking nog goed, en was blij dat mijn ouders, broertje en toen in mijn ogen mini-zusje daarbij waren. Erna ging ik echter niet naar huis, maar werd dit heugelijke feit gevierd op een erg geslaagd feestje. De rozen die ik kreeg bij de uitreiking, hebben de avond niet overleefd. Maar wat voelde ik mij trots op dat moment. Stiekem richting familie kijkend bij het zetten van mijn handtekening op mijn diploma.
Vandaag ben ik dus broer én grote zus. Valt nog niet mee…
