Op het moment dat ik dit schrijf, zijn we allemaal aan het bekomen van de schrik. Hoewel het misschien wel een goed idee is, blijft het me overrompelen.
Mijn broertje vertrekt voor onbepaalde tijd naar een zonnig Grieks eiland. Om te werken, te genieten, maar vooral om zichzelf te hervinden. Of een Grieks eiland daarbij noodzakelijk is, daar heb ik zelf mijn vraagtekens bij, maar ik respecteer zijn keuze. Hij heeft het niet makkelijk gehad, maar het ons ook niet altijd even makkelijk gemaakt om te helpen. Behalve klaar staan kon ik vanaf de zijlijn toekijken. Net op het moment dat alles beter leek te gaan, komt dit besluit.
Absoluut geen slecht idee, om een buitenlands avontuur aan te gaan. Maar het moet geen wegloopactie zijn, om je leven en problemen hier te vergeten. Want kun je dan nog wel terug komen? Dan blijf je toch altijd vechten tegen de spoken uit je verleden? Het idee dat we niet ff spontaan samen de stad in kunnen, hij spontaan een bakkie komt doen of dat ik hem op zaterdag niet meer hoef aan te komen moedigen bij de voetbal, doet pijn. Ook al is de afstand relatief klein, is er internet en skype en kan je na wat speurwerk relatief goedkoop vliegen. Ik ga hem missen. Misschien meer dan hij zelf beseft.
Afscheid nemen is nooit mijn sterkste kant, dan rollen er in plaats van woorden alleen maar tranen uit. In alle rust schrijf ik hem nu een mail. En zoek ik mijn heil in de muziek. Wat zijn er toch veel liedjes over afscheid en het maken van keuzes…
Some support
