Travel

Omgekeerd

Hoe vaak ik aan moeders hand ben meegenomen, geen idee. Als klein kind werd ik regelmatig verrast met een bezoekje aan de ogendokter. De orthoptiste was erg leuk, de oefeningen vond ik ook prima, alleen de echte ogendokter meed ik liever. Na een paar jaar hoefde ik niet meer voor controle en kon de schoolarts in de gaten houden hoe het ging.

Van klasgenoten had ik begrepen dat de schoolarts ook voor je kon bepalen of je een bril nodig had of niet. Slimme Sab zag dat liever niet gebeuren. Hoe ze dat testten, wist ik als geen ander. Letters oplezen. Misschien een mooi moment om aan moeders op te biechten dat ik die hele kaart op 9-jarige leeftijd uit mijn hoofd had geleerd, om te voorkomen dat ik met een bril op rond moest lopen. Geen idee of ze dat ooit hebben gemerkt, want pas toen ik een jaar of 14 was, ging ik weer naar de ogendokter. Op eigen initiatief, en ja hoor, ik moest eerst een bril.

De bezoekjes met moeders herinner ik me nog goed. Later ging ze altijd mee naar de opticien, of voor een bril of voor lenzen. Nooit heeft ze me uit gelachen, als ik van de letters steeds minder kaas kon maken. In tegenstelling tot lief, die laatst heel hard grinnikte toen ik de zwevende letters toch heel anders zag dan hij. Stiekem was ik wel eens jaloers, dat moeders tijdens het strijken de ondertiteling kon lezen en ik niet eens kon zien wat er op tv gebeurde.

Gister was het omgekeerd. Moeders kan de kleine lettertjes niet meer lezen en heeft tijdens haar werk steeds meer moeite met het ontcijferen van de codes. Dus gingen zus en ik met haar mee naar de opticien. Om giebelaanvallen te voorkomen lieten we haar lekker alleen de testen ondergaan en bemoeiden wij ons alleen met de kleur en vorm van het montuur. Vanaf half september loopt moeders met een hip modelletje op, al moeten we die ketting nog even uit d’r hoofd praten, hoe handig ook.

Mijn ouders zijn nog jong, allebei onder de 50. Maar gister bedacht ik me ineens, dat dit misschien het begin was. Het begin van omgekeerde rollen, waar je als kind voor je ouders gaat zorgen. Na alles wat ze mij hebben geleerd en gegeven, kan ik vanaf nu steeds meer terug doen. Voor mij iets vanzelfsprekends. Zo hoort het toch ook? Is dat niet het minste wat je ze verschuldigd bent?

Ouder en volwassener worden is mooi, ik krijg steeds meer inzichten, dingen vallen steeds meer op zijn plek. Maar nou heb ik van huis uit ook een prima basis gehad, voor mijn gevoel ben ik nooit tekort gekomen en heb ik dankzij mijn ouders kansen gekregen die niet ‘standaard’ zijn. En daar ben ik ze heel dankbaar voor. De rekening mogen ze me de komende jaren presenteren, met liefde sta ik voor ze klaar.

Bij de hand