We hopen allemaal nog op een paar mooie septemberdagen na deze karige zomer. De wintergarderobe, handschoenen en shawls willen we allemaal zo lang mogelijk mijden. De leuke zomeroutfits liggen echter alweer een tijdje ‘on hold’. Of ze nog van pas gaan komen dit jaar, we blijven hopen en ze nog maar niet opbergen, maar eigenlijk weten we dat het er niet meer van komen gaat.
Dat gevoel heb ik niet alleen met m’n zomergarderobe, soms voelt het alsof ik helemaal ‘on hold’ sta. Alsof iemand de pauzeknop heeft ingedrukt waardoor ik niet meer voor of achteruit kan maar ongewenst stil sta. Me in de wacht heeft gezet en ik maar aan de lijn blijf hangen in de hoop weer verder te kunnen met m’n verhaal.
Het is een rotgevoel, omdat ik het zelf niet kan besturen. Ik word bewust ‘on hold’ gezet waardoor het voelt alsof ik op afstand uitgeschakeld word. Wat ontzettend frustreert en belemmerend werkt. Op die dagen ben ik niet op m’n best, hoe hard ik het ook probeer. Dat gevoel blijft knagen. Als ik er aan toegeef verlies ik, als ik doe als het er niet is verlies ik nog steeds. Want dan haalt het me op een ander moment wel weer in.
Dus geef ik een halve dag toe en is er geen stuk chocolade, worteltaart of shopsessie die me van het gevoel af helpt, om er daarna weer vol tegen aan te gaan. Mijn leven is veel te mooi om op pauze te laten zetten en alle hoofdzaken zijn goed voor elkaar. De rest is maar bijzaak. Hoewel een FFW op sommige vlakken erg wenselijk kan zijn…
*fluit ‘We used to wait’ van Arcade Fire mee en geeft zichzelf een schop*
