Afscheid nemen is niet mijn ding. Of het nu gaat om een paar dagen weg van huis te zijn, ouders uit te zwaaien als ze op vakantie gaan of serieuzere gelegenheden. Binnen no time krijg ik een brok in m’n keel, dus doe ik maar bot zodat dat heus niet opvalt.
Tranen bewaar ik altijd tot ik een momentje voor mezelf heb. Of, bij hoge uitzondering, huil ik uit bij iemand die ik volkomen vertrouw.
Vandaag heb ik afscheid genomen van iemand die niet lang meer te leven heeft, maar heel bijzonder daarmee om weet te gaan. We hebben gelachen, gepraat en een balletje geslagen. Allebei werden we stiller naarmate het afscheid naderde.
Een bizarre gewaarwording, afscheid nemen en weten dat je elkaar nooit meer zult zien. Niet toevallig als je door Amsterdam crosst een blik van herkenning.
Vandaag keek ik de dood in de ogen, ogen die altijd straalden en veel indruk op me maakten, stonden nu glazig en mat. Het leven is soms zo oneerlijk. Tocb ben ik blij dat ik de kans heb gehad om afscheid te nemen. Dat is niet vanzelfsprekend.
Respect voor mensen die zo positie in het leven kunnen staan, terwijl de dood als het zwaard van Damocles boven hun hoofd hangt. Hoe ze van ieder moment wat rest kunnen genieten.
Afscheid nemen bestaat niet. Mooi zeggen. Gedeeltelijk waar. Maar eens in het hart, voor altijd in het hart.
