In ‘eigen’ huis. Om de laatste spullen te pakken, de gezamenlijke administratie uit elkaar te trekken. En bij binnenkomst al te merken dat het steeds minder aanvoelt als mijn huis. Wat enerzijds prettig is, maar er nog behoorlijk in hakt.
Het voelt raar als ik iets uit een kastje pak. Alsof ik ieder moment betrapt kan worden. De poezen laten me de eerste uren zwoegen, ze zijn mijn lange afwezigheid niet zomaar vergeten en hebben duidelijk hun statement gemaakt. Uiteindelijk vinden ze me ‘s avonds weer lief en liggen er 2 katten bij me te spinnen. Gelukkig hebben ze geen lange termijn geheugen. Helaas voelen ze maar al te goed aan dat ik niet op m’n gemak ben.
Met een brok in mijn keel heb ik de laatste spullen van boven in dozen gestopt. A4′tje voor mij, papiertje voor jou. Vijf jaar gezamenlijke administratie, veel herinneringen vliegen voorbij. Een middagje keukenspullen verdelen en de grote meubels verhuizen en er is geen spoor van mij meer in het huis te bekennen. Dingen die er jarenlang hebben gehangen, zijn al verdwenen. Wil ik nog een stukje schrijven op de koelkast, is het folie verdwenen. Moet ik zoeken naar iets kleins, terwijl ik degene was die altijd wist waar wat lag.
Op bezoek in eigen huis. Een vervelend gevoel, want je wilt je niet te gast voelen op zo’n plek. Vriendin D. stond gister met camera en al klaar. Al jaren geleden had ik gevraagd om mooie plaatjes van mijn trots te schieten. Terwijl ze haar camera wilde pakken, brak mijn hart. Hier hoef ik geen foto’s van. Dit is niet mijn huis. De sfeer is niet hetzelfde nu er zoveel spullen ontbreken. Een huis is niet zomaar een thuis. Mijn thuis zit in mijn hart. En in gedachten. Met ogen dicht kan ik alles weer dezelfde plek geven, zie ik het voor me. Bedankt huis.
