Gister was het weer openhuizendag. Diverse makelaarskantoren laten huizen die in de verkoop staan, een dag zonder afspraak toegankelijk.
Bij ons in de straat staan veel huizen te koop. Veel staan er al meer dan een jaar in de verkoop. Twee staan er inmiddels ook leeg. De huizen zijn gebouwd rond 1910, dus je snapt dat daar door de jaren heen het een en ander aan gedaan is. Aan de een, meer dan aan de ander.
Ons huis is jaren geleden helemaal gestript. Het was dan ook in het bezit van een makelaar, dus die weet ook van aanpakken. Een betonnen vloer, overal dubbelglas, met subsidie heeft ze de kozijnen etc. kunnen laten restaureren. Er zit nog steeds geen CV in ons huisje, en wij hebben als enige uit dit rijtje, geen aanbouw. Toch is die van ons het meest af. Een kwestie van inrichten naar smaak, en wat likjes verf. De voorkant van het huis zit alweer strak in de lak, de achterkant nemen we dit jaar zelf onder handen.
Gister zat ik vanaf een uurtje of 11 af en toe te gluren. Langs het gordijn. Ik kon precies horen wanneer er weer mensen bij de buren naar binnen gingen. En ik schrok. Menigmaal. Het huis is misschien wel leuk geprijsd, maar alles is gedateerd. We zien dan ook regelmatig een makelaar met geinteresseerden bij ons naar binnen kijken. ‘Zo kan het worden, als je wat moeite doet’. En daar gaat het altijd mis. Daar hebben ze geen zin in, tijd of geld voor.
Zonde, want je kunt het zo leuk maken. Maar stiekem ben ik wel weer blij,als de kijkers van gister daar zo over zullen denken. Want qua looks, waren de Flodders er niets bij!
Weer typisch Nederlands. Ongegeneerd gluren, heerlijk. De volgende keer doe ik ook een rondje mee. Al was het alleen om andere buren te plezieren ;).
