Zijn jullie de zomerstorm allemaal zonder kleerscheuren doorgekomen? Ik wel, met een dagje niets doen. Hoewel mijn to do lijst dat eigenlijk niet toe liet. Maar ik moest even mijn prioriteiten bij stellen en mijzelf prioriteit maken. Even niets doen waarbij je moet nadenken, iets moet produceren. Afgelopen week werd weer even pijnlijk duidelijk hoe makkelijk je bijzondere dingen voor lief kunt nemen.
Zoals je wellicht op mijn Instagram hebt gemerkt, waren er wat cryptische berichten en stiltes. Toen ik voor die hele leuke NHCollection klus in Italië zat, kreeg mijn broertje te horen dat op de 20-weken echo dingen te zien waren die niet klopten. Een ernstige hartafwijking. Dat was even slikken, zeker als je al zover bent en alle voorgaande onderzoeken goed lijken. Het werd een intensieve en onzekere periode, met een hele nare conclusie. De hartafwijking was zo ernstig, dat het niet levensvatbaar zou zijn. Afgelopen week werd mijn 2e neefje, Gyan, geboren en hij vocht nog een uur lang voor het definitieve afscheid.
Het was een ruwe wake-up call. Het lijkt zo vanzelfsprekend allemaal; we besluiten dat we iets willen, gaan er voor en verwachten eigenlijk altijd dat ook maar te krijgen. Maar zo werkt het leven niet. Soms moet je vechten om iets voor elkaar te krijgen, sputtert je lijf tegen of lukt iets niet om onverklaarbare redenen. Of grijpt de natuur in, zoals nu. Het was dubbel cru, want op de dag dat Gyan werd geboren, vierde ik mijn 6e verjaardag als freelancer en begon ik mijn dag met champagne. We weten het allemaal en het is ontzettend cliché, maar leven en dood zijn zo nauw met elkaar verbonden. Wat maakt dat je je nog machtelozer voelt!
Voor mij was het een moment om weer even prioriteiten te stellen. Familie, vrienden en mezelf eerst. Werk, reizen en leuke dingen daarna. Mooie spullen bleken weer even waardeloos; met liefde had ik die allemaal ingeruild voor een gezond neefje. Het mocht niet zo zijn. We mogen gelukkig wel een sterke en hechte familie zijn, zo blijkt op dit soort vervelende momenten weer. Een hele schrale troost, maar er voor elkaar zijn, heeft nu alle prioriteit.
