Iedereen gister zijn ‘plicht’ gedaan en braaf een donatie gedaan? Nogal wat sceptische berichten gelezen op Twitter en Hyves, die natuurlijk niet uit de lucht komen. Al die goede-doel-directeurtjes (meestal zelfs een parttime job) rijden in de dikste wagens en de opdravende BN’ers doen het ook niet voor niets. Maar goed, de indringende stem van Linda de Mol en de serieuze blik van Jeroen Pauw hebben hun werk kennelijk goed gedaan.
Bizar eigenlijk, plichtsgevoel. Ook een soort van ‘een ander pleasen’ en op een goed blaadje komen. Kennelijk kan plichtsgevoel zorgen dat je dingen tegen je eigen wil en/of principes in gaat, maar je mee laat slepen door plichtsgevoel. Bezoekje aan familie? Niet voor je eigen plezier, maar om hun te plezieren. Daklozenkrant kopen om je eigen schuldgevoel voor die veel te dure kant-en-klaarmaaltijd af te kopen. Je schoenen laten poetsen op het station want het is je maatschappelijke plicht om een ander te helpen. Door plichtsgevoel naar dingen toe te gaan, terwijl je eigenlijk liever op een andere plek was geweest. Dat overkomt iedereen wel eens. Dat hoort er bij. Je kunt nou eenmaal niet altijd voor jezelf kiezen, al is het wel belangrijk om naar jezelf en je eigen wensen te luisteren. Dan moet je een beetje (toe)geven voor een ander en kan je de volgende keer weer krijgen.
Dat plichtsgevoel maakt minder oprecht. Je gedwongen voelen uit plichtsgevoel, zorgt dat je niet oprecht kunt genieten, een fake smile opzet en doet alsof. Ook al valt het achteraf zelfs wel mee, er blijft een stemmetje roepen ‘ik ben hier voor een ander’ of ‘wat zou ik nu missen daar?’.
Maar geef jezelf vooral een schouderklopje, als je gisteren hebt gedoneerd. De mensen in Haïti zijn er echt bij gebaat. Of er nou 1/3, de helft of het hele bedrag aan komt…
