Dodenherdenking, 4 mei 20.00u. Al jaren traditie om twee minuten stil te zijn. Twee minuten die vandaag te lang bleken. Geen respect. Voor de doden uit de Tweede Wereldoorlog, andere oorlogen, de nabestaanden, slachtoffers en de mensen die samen komen om te gedenken. Na Koninginnedag rust ook op deze dag een smet.
Ik las de berichten over ‘paniek op de Dam’ in de stilstaande trein. Met kippenvel op mijn armen hield ik de berichten in de gaten. Opluchting toen er ‘slechts iemand onwel was geworden’. Ongerustheid en onbegrip bij latere uitingen over twee freaks die de boel verstoorden. Nee, hun achtergronden weten we niet en we mogen eigenlijk niet oordelen over een half verhaal, maar wat bezielde ze? Waarom?
Ik vond het juist mooi dat we in Nederland nog samen herdenken, stil staan bij wat is geweest maar ook nu nog dagelijks voor komt in andere landen. Sommigen vinden het hypocriet, want ‘onze jongens’ moeten al vechtend en dodend vrede brengen in die landen. Maar zullen ze dat ook roepen als er hier ooit weer oorlog uitbreekt? Of zullen ze dan als eersten vluchten, te laf om eigen land en mensen te beschermen?
Achteraf viel het allemaal mee, dankzij snel politieoptreden en ongetwijfeld de actieve houding van de scherpschutters op het dak van de Bijenkorf, was de paniek groter dan de oproer. Maar toch zal het nooit meer hetzelfde zijn bij die bijeenkomst op de Dam. De saamhorigheid en het gevoel van samen veilig zijn. De gebeurtenis die jong en oud samen bracht, want iedereen wilde dat wel eens mee maken. Ik baalde toen ik in de trein zat en niet op de Dam stond, tot ik de berichten las. Want dan was ik nog banger geweest, voor alles wat zomaar kan in dit land. Hoeveel blauw er ook op straat is, of we nu allemaal een ID bij ons hebben, het doet er allemaal niet toe. Kwaad kruipt waar het niet gaan krijgt en kan in een onbewaakte seconde toeslaan. Want niemand had gedacht, dat juist in die 2 minuten stilte iemand het in zijn hoofd zou halen om die te verstoren.
Twee minuten stilte zijn tegenwoordig al teveel gevraagd. Waar moet dat heen?
