Deze week kwam DE mededeling; volgende week is mijn laatste week vrij reizen. Vrijdag de 30ste moet ik mijn OV-kaart inleveren. Een dag die de boeken ingaat als historisch, want vanaf dan is het gedaan met ‘zomaar even in de trein stappen’ en het halve land door crossen. Vanaf dan moet alles strakker gepland, moet er efficiënt worden gewerkt en zal ik nog vaker aan mijn telefoon gekluisterd zijn.
Momenteel leef ik aardig uit ‘mijn koffer’, ga vaak op en neer en mis geen enkele bijeenkomst, netwerkborrel of open kennismakingssessie. Dat wordt flink afkicken. En alle slimme trucjes om met je OV-chipkaart goedkoper te kunnen reizen op de voet volgen.
Stiekem krijg ik wel verhuiskriebels. In Meppel hebben lief en ik het allebei wel een beetje gezien, we mengen ons nauwelijks in het sociale leven daar, hebben onze vrienden ook voornamelijk buiten het leuke stadje en hoe centraal Meppel tot nu toe ook altijd voor ons geweest is, dat valt nu voor ons allebei tegen. Het liefst zouden we ons huisje in een iets grotere versie mee willen nemen en in Haarlem neer willen zetten, inclusief tuin.
Want ons huisje is nog steeds een echt thuis, waar we ons allebei helemaal lekker voelen, een rustpunt. Voorlopig blijven we lekker zitten in ons gezellige stulpje. Je moet altijd wat te wensen houden.
