Na bijna 18 jaar leek het er deze week even op dat er een doorbraak kwam in de zaak Willeke D. uit Koekange. Haar stiefmoeder en stiefbroer blijven langer in hechtenis, maar het lichamelijk overschot is nog niet gevonden. De vraag of ze vermoord is, hoe en waar ze nu ligt, blijft onbeantwoord.
Wat een frustratie voor de achterban. Al die tijd onzekerheid. Met vlagen weer overspoeld worden door de media als er een doorbraak lijkt te zijn. Je kunt het hoofdstuk nooit helemaal afsluiten lijkt me. Wat gun ik ze dan ook graag de woorden die voor hun een enorme verlossing zullen zijn. Dat ze gevonden is en dat er nu gewerkt kan worden aan gerechtigheid. Het is een trieste zaak met smerige spelletjes en een in gebreke blijkende jeugdzorg.
We zijn allemaal wel eens op zoek naar onze eigen verlossing. Het zal nooit zo extreem zijn als bij deze familie, maar ook kleine dingen kunnen aanvoelen als grote verlossing. Een nieuwe baan, nieuw huis, reizen of zelfs een mooie lentedag na een grijze winter. Verlossing zit vaak in een oplossing. Je weet wat het probleem is, hoe je verlost wordt, maar de stap naar verlossing, de oplossing, is niet even makkelijk.
Het enige wat helpt, is hoop houden. Hopen op dat ene moment van verlossing, wat je voor een groot deel zelf in de hand hebt. Helaas in de zaak Willeke D. lijkt niemand het in de hand te hebben. Maar door er in te blijven geloven dat ze ooit gevonden wordt, dat er gerechtigheid komt, is de verlossende gedachte alleen al iets wat je in zo’n verhaal op de been houdt.
Ik hoop dat met deze nieuwe ontwikkelingen de verlossing rondom haar verdwijning, het mysterie er om heen, snel lijdt tot een ontknoping. Krijgen ze eindelijk de welverdiende rust. Het lijkt bizar, dat een stoffelijk overschot vinden een verlossing kan zijn. Maar in een happy end zal na zo’n lange tijd niemand meer geloven.
