Logisch dat je je naarmate je ouder wordt steeds bewuster bent van de kwetsbaarheid van een leven. Op de basisschool maak je je alleen druk om buiten spelen, de poppenhoek en je handschrift. Dan hoor je ook niet met dit soort ‘grote mensen dingen’ bezig te houden.
Met ieder jaar dat ik ouder word lijkt het alsof ik steeds meer geconfronteerd word met die kwetsbaarheid. Worden steeds meer (jonge) levens abrupt afgebroken.
Het leven moet iedere dag een feestje zijn. Iedere nieuwe dag als een nieuwe kans gevierd worden. Dat zou al een reden moeten zijn om ‘s ochtends met een grote glimlach op te staan. We zouden er in ieder geval dagelijks bij stil moeten staan, liefst met een glaasje bubbels om te toasten met je naaste omgeving.
Soms voelt het niet als een feestje, maar als een verplichting, een oneerlijke beslissing van buiten af. Opstaan is niet leuk als je partner er niet meer is, je geliefden niet bij belangrijke hoogtepunten in je leven kunnen zijn. Dan is van je leven een feestje maken ineens niet meer zo makkelijk als toen je 18 was.
Voor die mensen moeten we zorgen dat het weer een feestje wordt. Met champagne en hapjes voor de deur staan of met kleine dingen laten zien dat het leven nog steeds mooi is.
Helaas vanochtend geen champagne ontbijt om goed de dag te beginnen, maar fijne vooruitzichten
