Bevrijdingsdag. Eens in de 5 jaar een (verplichte) vrije dag. Begin mei komt dat de meesten prima uit; lekker in de tuin klussen of een Bevrijdingsfestival bezoeken. Bij mooi weer lekker in de zon onder de mensen, dansen op hippe muziek en bier drinken uit plastic bekers.
De meesten staan niet (meer) stil bij de grondslag van deze vrije dag. Hoe jonger de generatie, hoe minder de verbondenheid. Dat is niet raar, dat is niet te voorkomen. Het leeft minder, zeker als ze geen opa’s of oma’s hebben gekend die indrukwekkende oorlogsverhalen konden vertellen, zoals de mijne.
Vrij zijn. Daar moet je niet maar één keer per jaar bij stil staan. En je moet je niet alleen vrij voelen op een vrije dag. Vrij zijn en je vrij voelen zit in kleine dingen. Je vleugels uit kunnen slaan, je niet opgesloten voelen als je aan het werk bent of het idee hebben dat je dingen niet doet om een ander te pleasen. Vrij zijn door te kunnen gaan en staan waar je wilt, zeggen wat je denkt, morgen kunt besluiten het vliegtuig te pakken naar een warm en zonnig oord.
Wij zijn verwend in Nederland. Nemen 364 dagen per jaar voor lief dat we kunnen gaan en staan waar we willen, piepen over overheidsregels die ons worden ‘opgelegd’ maar ons nog steeds niet beperken in bewegingsvrijheid.
Vrij zijn. Daarvoor hoef je niet een vrije dag te hebben, je moet je open stellen voor het gevoel. Vrij zijn is kunnen doen wat jij wilt en dat najagen. De geluksmomenten als je bereikt hebt wat je jezelf als doel hebt gesteld. Daarom werk ik vandaag. Omdat ik me vrij voel na het afvinken van mijn takenlijst, omdat ik doe wat ik leuk vind. En liever op een andere dag, als iedereen saai op kantoor zit, geniet van de vrijheid om dan te besluiten dat ik die middag even vrij ben. Om te genieten van mijn vrijheid.
Fijne Bevrijdingsdag!
