De afgelopen tijd zijn wij een paar keer ’te gast’ geweest op bruiloften. Voornamelijk van familie, in onze vriendenkring is trouwen nog niet aan de orde. Bij ons ook niet trouwens.
Sterker nog, ik zou niet weten of ik het überhaupt zou willen. Tuurlijk, een dagje opgedoft rondlopen met een leuk feestje, niets mis mee. Maar de echte toegevoegde waarde, zie ik er niet in. Als je een trouwboekje nodig hebt als bevestiging, klopt er toch iets niet? Is liefde pas echt als je de titel man en vrouw van draagt? Is de stap om uit elkaar te gaan dan groter, omdat je dan het predikaat ‘gescheiden’ krijgt?
Stel dat het er wel van komt, ooit, dan weet ik in ieder geval heel goed hoe ik het níet zou willen. Geen groot gezelschap, verplicht mensen uitnodigen ‘omdat het hoort’ of ‘familie’ is. Geen kerkelijk gebeuren, hoe stiekem mijn moeder dat ook zou willen. Geen traditionele dag. Dan zou ik het klein en intiem willen, met alleen mensen die er écht toe doen. Die zich met ons verbonden voelen en oprecht meeleven. Geen mensen die ik regelmatig zie, maar al jaren niet heb gesproken. Geen buren omdat dat zo aardig is. Geen vage kennissen of clubgenoten van toen.
Liefde is... ook prima ongetrouwd 😉
Wij wonen al een tijdje samen, iets wat mijn opa en oma niet helemaal goedkeuren, want dat is niet zoals het volgens hun ‘hoort’. Wel hebben we een koophuis, dus samenleefregeling én testament. Zo leuk dat je bij het kopen van een huis ook meteen je spullen moet gaan verdelen ‘voor het geval dat’. Iets waar je echt niet bij nadenkt, terwijl je je helemaal hebt ingelezen in de hypotheekwereld. We zitten zo aan elkaar vast, dat we op papier al half getrouwd zijn. Allemaal leuk en aardig zulke ‘papieren verbindingen’, maar zonder hard copy boekje, zijn we al een verbond met elkaar aangegaan op het moment dat we wat kregen. Want ook dan, in voor en tegenspoed, in sickness and in health, till death do us part. Zolang er maar liefde is.
Hoe je het ook vast wilt leggen, ieder zijn of haar eigen keus. Alle keuzes respecteer ik ook, wat voor bruiloft het ook is geweest, uiteindelijk is het de dag voor hét paar, die ze voor het grootste deel zelf hebben samengesteld. Op de spontaan geimproviseerde stukjes, abc’s en andere foute, schaamte opwekkende acts van je zogenaamde vrienden na dan. Acute jeuk als ik daar alleen al aan denk.
Toch geldt ook hier weer, liefde laat zich niet afdwingen. Of je nou getrouwd bent, geregistreerd partnerschap hebt of gewoon ‘verkering’. Als de koek op is, houdt het op. Als je van elkaar houdt, moet je ook los kunnen laten. Maar gelukkig hoef ik daar helemaal niet over na te denken. Wij zijn nog steeds happy samen, hebben nog grootse plannen samen. Wie weet wat de toekomst ons brengt. Maar helaas, de meeste trouwe bloglezers, zullen daar toch niet bij zijn (klein en intiem).
