Voor iedere trip delen we een packlist met dingen die handig zijn om in te pakken voor een upcoming trip. Maar wat doet een reis nou met je? Wat leer je van je bestemming, van het reizen? Vanaf nu schrijven Anne en ik elkaar na iedere reis onze learnings. Vandaag onze bagage uit Brussel.
Sabine:
Brussel, voor mij geen nieuwe bestemming. Twee keer eerder was ik er geweest en nog steeds kan ik mijn vinger er niet opleggen hoe de stad het best te omschrijven is. Formeel en chic, prachtige architectuur en indrukwekkende lanen. Maar dat creëert ook afstand.
Het was bovendien de eerste keer dat we samen reisden en ik vond het mooi om samen de verwondering van het reizen te beleven. Je enthousiasme over de geweldige hotelkamer in het Pullman Midi. De verwondering om kleine details. Daar zit ’t hem inderdaad in, het zijn de kleine dingen die grote luxe maken.
Gelukkig zaten we op 1 lijn qua verwachtingen van deze roadtrip. Dat is met een nieuwe travel mate altijd weer afwachten. Heerlijk om geen strak programma af te hollen, maar te relaxen. Om een hotel te beleven zoals je het zou beleven als je daadwerkelijk vakantie zou vieren, iets wat ik soms wel eens vergeet, omdat ik mijn werk zo serieus neem.
Het werd een bijzonder leerzame avond, waarin het naïeve dorpsmeisje in mij weer naar voren kwam. Het leukste aan reizen zijn de ontmoetingen. Dit was een bizarre, met een Turkse Duitser. De man zat duidelijk verlegen om gezelschap en ‘kocht’ ons met een fles champagne. Ik heb geleerd dat je nooit nee zegt tegen bubbels en wat hadden we te verliezen?
Zelden heb ik zo geïntrigeerd champagne gedronken. Deze man was als een man uit de bladen, waar vrouwen hun beklag doen over hun man. Hij was de definitie van een hond. Werkte alleen voor geld. Gaf overduidelijk niets om andere dingen in het leven. Zijn zoon werd binnenkort 18 en die zou hij trakteren op een avond mannen onder elkaar in een club. Champagne, vrouwen, alles wat hij wilde kon ‘ie kopen. Jij was zo lekker brutaal om door te vragen, hem belachelijk te maken. We keken elkaar steeds vol ongeloof aan. Zou deze man echt zo’n lege huls zijn, zo oppervlakkig?
Dat antwoord werd met alles wat hij zei steeds meer bevestigd. Ik kreeg er kippenvel van en volgens mij viel mijn mond steeds verder van ongeloof, naarmate hij meer van zijn bizarre leven deelde. Het toppunt was dat hij met ons deelde welke dame hem volgende week 4 uur zou moeten plezieren. Ik voelde me beledigd en vernederd, voor die dame, maar ook voor waar hij ons misschien wel voor aanzag.
Je moest ontzettend lachen om mijn verbazing en verontwaardiging. Een goede les. In mijn wereld ga ik altijd uit van mooie, positieve en goede dingen. Ik ga er vanuit dat iedereen dingen doet om dezelfde redenen als ik. Uit passie. Nieuwsgierigheid. De behoefte om alles uit het leven te halen wat er in zit. Dat is mijn drijfveer geworden, nadat het leven mij liet zien dat het zo vreselijk kwetsbaar is. Waarom zou je iets doen waar je over 5 jaar pas beter van wordt, als je nu en morgen optimaal kunt leven? Jij hebt diezelfde drijfveer, jij doet het ook maar gewoon. Je hebt geen Hollywood ster als idool, maar iemand uit het echte leven. Je verzamelt net als ik, mensen om je heen die je inspireren, kunnen leren en verder helpen. Deze man is blijven hangen, heeft geen doel, geen ambitie. Waar wij kunnen sprankelen van enthousiasme, bleef zijn blik doods en leeg. Dat is waarom hij ons aansprak, omdat ‘ie hoopte een beetje van onze levendigheid te kunnen kopen. Maar als je dingen doet om de verkeerde redenen, eindig je dus zo.
Die levensles zit nu in mijn weekendtas. Nog steeds kan ik er niet helemaal bij dat mensen zo kunnen leven. Ik had hem nog willen vragen of hij gelukkig was, maar dat durfde ik niet. Omdat ik het antwoord eigenlijk wel kon raden. Wat een wijsheid komt er uit de Belgische hoofdstad.
Anne:
Voor het eerst samen op reis is altijd een beetje spannend. Kun je elkaar nog luchten als je na twee en half uur vol files en regenbuien eindelijk op je hotelbed ploft? En vallen je verschillende ochtendrituelen en slaapritmes eigenlijk wel te combineren? Snurkt de ander niet te hard en kun je je eigen ochtendhumeur een beetje inhouden? Dat je het in het dagelijks leven goed met elkaar kunt vinden staat lang niet altijd garant voor het slagen van een pyjamaparty, maar met jou was het onvoorstelbaar leuk.
Ik heb me enorm verwonderd over jouw verwondering. Hoewel we allebei altijd uitgaan van het beste in mensen, weet ik ondertussen dat er op de wereld ook genoeg harteloze schurken rondlopen. Ik was dus wat minder verrast door de griezelige hotellobby-meneer, maar des te meer door jouw reactie. Hoewel ik van dichtbij heb meegemaakt hoe je in de afgelopen jaren af en toe geconfronteerd bent met mensen die niet altijd het beste met je voor hadden, vond ik het prachtig om te zien hoe je alsnog uit de grond van je hart verontwaardigd bent als iemand passieloos of respectloos blijkt te zijn.
Naast onze gekkigheid hebben we ook flink wat serieuze gesprekken gehad. Door alles wat we besproken hebben lijkt het zelfs bijna of we een heel weekend weggeweest zijn in plaats van één nachtje. Onze gesprekken tijdens de lunch leerde me dat het oke is om in je hoofd niet altijd alles op een rijtje te hebben. Dat ik niet per se tegen mijn eigen chaos hoef te vechten, dat niet alles benoemd of geanalyseerd hoeft te worden en dat er waarschijnlijk nooit een moment komt waarop ik wél precies en uitgestippeld weet wat ik wil. Confronterend (je hoopt toch ergens dat het ‘later als je groot bent’ allemaal duidelijker en overzichtelijk wordt), maar ook bevrijdend. Ik ben nou eenmaal een enorme chaos, een enthousiaste avonturier die waarschijnlijk nooit echt rust gaat vinden, en het is heerlijk om tegen jezelf te kunnen zeggen dat dat oké is. Thanks for that.
