Travel

2020 in momenten – bij gebrek aan reizen

Normaal gesproken maak ik aan het einde van een jaar een overzicht van alle reizen. Hoewel het jaar goed begon, viel vanaf maart alles natuurlijk stil, voor iedereen. Dus niet mijn zusje opzoeken tijdens haar wereldreis, geen romantische roadtrip door Italië etc. Toch schrijf ik dit vanuit Kenia, waar ik naartoe gevlucht ben om de Nederlandse tergend lange, koude en donkere winter te ontvluchten. Daarover later meer. In plaats van een jaar vol reizen, heb ik besloten nu per maand de meest bijzondere momenten te delen. Want zelfs terwijl de halve wereld stil lag, beleefde ik best een mooi jaar, alleen in een wel heel kleine wereld.

Januari – In januari ging ik op stilte retreat naar Mandali, in Italië, iets waar ik naar uit keek en waar alle puzzelstukjes weer op z’n plek vielen. Alle ballast gooide ik van de berg af, de stilte gaf rust, antwoorden en inspiratie. Na jaren ‘droomloos’ kwam ik weer uit op een grote droom waar ik de komende jaren naartoe kan werken. Iets wat ik ontzettend miste sinds ik mijn droom, schrijven voor Monocle, uit liet komen. Naast inspiratie nam ik vermoedelijk ook een zeker virusje mee vandaan.

Februari – een kans in Berlijn die ik moest onderzoeken, werd meteen de eerste date met een nieuw iemand in mijn leven. Een avond mijn favorieten af, dansend op straat, en zoals het een echte gentleman betaamt; 2 aparte hotelkamers. De volgende dag werd ik meegenomen op een historische tour door de stad en lukte het om nog op plekken te komen waar ik nog nooit van had gehoord. Best een kunst, gezien mijn historie met de stad.

Vervolgens vierde ik de verjaardag van 50 jaar Pulitzer Amsterdam, het hotel zou zo’n bijzonder jaar tegemoet gaan. De 25 grachtenpanden huizen allemaal zoveel bijzondere verhalen, van het eerste KLM kantoor tot een van de weinige wijnhandelaren destijds in de stad. Ik dronk er de meest bijzondere champagne van m’n leven (Chateau de la Motte Blanc des Blancs 1970), en het Pulitzer hotel heeft altijd een speciaal plekje in mijn hospitality heart vanwege het verleden en hoe ze dat prachtig in het hotel

Een goede kick-off van mijn verjaardagsmaand, ook al ben ik de 12e pas jarig, ik vier het altijd de hele maand. Zo vierde ik mijn ‘oudejaarsavond’ bij het vernieuwde restaurant Bord’eau o.l.v. Bas van Kranen met zijn frisse, jonge en ambitieuze team. Het vernieuwde interieur klopte precies, het gezelschap kende ik niet maar bleek een uitstekende combinatie, de mooiste wijnen vloeiden rijkelijk en het was een avond voor in de boeken.

Mijn verjaardag vierde ik uitgebreid met taart bij De Plantage, bubbels bij The Lobby, een massage bij de Cowshed spa in het Soho house en een dinner met bestie Evelien, die me verraste met de mooiste armband met symbolische betekenis ooit. Onze levens zijn 180 graden anders, maar onze vriendschap alleen maar hechter.

Er mocht vervolgens weer gereisd worden: ik mocht in Riga pitch training geven tijdens een TechChill side-event gefocust op de toekomst van voedsel. Ik werd er geïnspireerd door de oplossingen, de mensen die ik er ontmoette en de plekken waar ik kwam. Ook deed ik mee aan de podcast Grenzeloos Ondernemen waar stiekem een podcast vuurtje ontwaakte. In plaats van een conferentiedag, ging ik er op avontuur en beleefde er ‘MijnMoment‘. Corona leek nog zo ver weg!

De dag erna door naar Parijs voor een verjaardagsweekend met weer BFF Eef. De stad was heerlijk rustig, de Parijse nachten alles behalve, met lekkere onstuimige avonturen en een brakke zondag met croque madames als redding.

Een laatste verjaardagsmoment, bleek ook een van de laatste avonden in de plaatselijke favoriete kroeg voor de lockdown. Levendige eerste maanden, waarin ik ook nog een nieuwe werkroeping vond: bij Dusk Network begon ik aan een (vaste) uitdaging vond en daar parttime verantwoordelijk ben voor de pr/communicatie en woordvoering.

In maart zwaaiden we mijn zusje uit, die na maanden zorgvuldig plannen, op wereldreis ging. Eerst alleen, later zou haar vriend zich bij haar voegen. Ik zou ze ergens opzoeken in Azië, Sri Lanka leek me een prima excuus. Haar avontuur begon geheel volgens plan. Op vrijdag de 13e leek alles tijdens de vrijdagmiddagborrel nog redelijk normaal. Ja, meer corona in Italie, Oostenrijk, maar nog heeel ver weg van Nederland. Verwondering over vluchten die nog op Schiphol aankomen uit risicogebieden zonder enige controle. Little did we know… Een paar dagen later ging alles op slot en moest mijn zusje halsoverkop haar wereldreis staken, inclusief de nodige stress met terugkomen, wat godzijdank op eigen gelegenheid gelukt is. Het woord van maart 2020: repatriëring, iets wat veel Nederlanders op een niet al te leuke manier leerden kennen.

Tja, vanaf maart wordt het saai… Thuis, weinig sociaal, paniek, hysterie, het nieuwe normaal. Werk ging door, het werk voor Dutch Startup Association bleek relevanter dan ooit en de lobby ging in volle vaart.

In april, na 3 weken thuis zitten, dan weer bij hem, dan weer bij mij, werden schoorvoetend nieuwe tradities geboren. Quaranvin langs de Amstel, met wijn het goede leven vieren. Nieuwe horeca mogelijkheden verkennen, toch maar aan de HelloFresh. Wekelijkse belletjes met o.a. Isabel Mosk over de reisindustrie en de bijzondere situatie; een compleet rode wereldkaart.

Mei was pittig, veel werken, maar alles vanuit huis. Alle dagen hetzelfde, precies waarom ik ooit voor mijzelf begon; om dat te voorkomen. Ik gedij erg slecht op herhaling. Bovendien sliep ik al jaren slecht, wat ik met alle reisjes prima wist te stutten, maar waar ik nu extra hard mee geconfronteerd werd. Over de oorzaak schreef ik dit artikel, en het luchtte zo op. Ook zette het een en ander in gang; ik kreeg een Somnox slaaprobot als maatje en er volgden weer lange nachten en eindelijk… oorverdovende stiltes ‘s nachts.

In juni leek het nieuwe normaal ons meer vrijheid te beloven. Stap voor stap, maar de gang naar restaurants kon eindelijk weer gemaakt. En zo zat ik op een zondagavond spontaan aan de dis bij Jacobsz met Roos van Vugt. Het somt precies op wat ik mis, want een vervolg moet nog komen. Een verjaardagsfeest in de tuin, als een van de hoogtepunten in ontluikende tijden. De zomeravonden zijn zwoel, maar zorgeloos zijn ze allerminst. Als ambassadrice deed ik een campagneshoot met Somnox, want de slaaprobot bleek de redding.

Zomer. Juli. Grenzen gaan weer open en zo maak ik mijn eerste persreis sinds tijden weer, naar Ischgl. De paden op, bergen in. Een culinair event op grote hoogte, letterlijk haute cuisine. Alles buiten en in de natuur voelt voor mij als veilig en daar blijkt ook dat het prima kan, verantwoord en bewust reizen. Op verplichte mondkapjes in bus, vliegtuig, taxi en skilift na, lijkt de wereld heel even weer gewoon, net zoals het jaar startte. Ik laad weer een beetje op van het tripje, de boottochtjes, terrasjes en semi-normale wereld.

In augustus wordt duidelijk dat het virus niet weg is en langzaam de kop weer opsteekt. Scholen, kantoren, horeca, alles is open met restricties, de corona-moeheid slaat toe en de wereldkaart gaat van even geel weer snel naar oranje. Een geboekte pakketreis naar Griekenland, om even op te laden, verplaatst zich naar Italië. Overal een mondkapje op, op het vliegveld ontsmet worden met militaire precisie, maar verder een week all inclusive (want dan wordt je nog netjes opgehaald wanneer dat noodzakelijk is) genieten van zon, eten, zwembad en bijzonder weinig doen. Een reis waar ik niet snel voor getekend had pre-covid, want er moet ontdekt worden, maar nu is het precies goed. Alle veiligheidsvoorzorgboxjes aftikken, en gebronsd en opgeladen terug; geen controles op Schiphol, nauwelijks mondkapjes te bekennen buiten het OV. Bijna zou je denken dat het virus overal is, behalve in Nederland. Als ik terug ben moet ik dan ook flink schakelen, want overal de mondkapjes maken in ieder geval bewust van de aanwezigheid van het nog steeds sluimerende Corona.

September , ik piep er nog even uit, en laveer tussen de kleurcodes door als Frankrijk in no time van geel naar oranje naar rood kleurt. In de Franse Alpen en op het platteland was er weinig van te merken, het bracht de rust die zo welkom was. Boeken lezen, lekker eten, genieten van het goede Franse leven. Op de terugweg begint het alweer regenachtig en staan alle seinen op rood; het virus grijpt ook in Nederland weer om zich heen en van vrij in Frankrijk gaan we weer naar opgesloten in Nederland.

Als ik terug ben is wel het resultaat zichtbaar van een klus waar ik de afgelopen maanden hard aan heb gewerkt; het ontwikkelen van drie audioguides voor Zoku. In samenwerking met Chris Zegers, Floortje Dessing en Jort Kelder onderzocht en schreef ik gethematiseerde wandel/fietsroutes die zij inspraken. Zoku is mijn vaste werkplek en sinds dag één van Corona het meest veerkrachtige hotel dat ik in de stad zie. Omdenken naar iets positiefs is er het devies en in plaats van de deuren maanden te sluiten, weten ze zich op de kaart te zetten met events en dingen die nog wel kunnen in een co-working/hotel/restaurant. Een eer om aan bij te dragen en zo iets terug te doen.

Oktober, nooit mijn favoriete maand vanwege gezondheidsperikelen, zo ook deze maand. Gelukkig heb ik een week gezelschap van Martine die bij me logeert. Terwijl de regels in Nederland worden aangescherpt, groeit mijn onrust en onvrede en de reiskriebels kruipen waar ze eigenlijk niet gaan mogen; ik boek een ticket naar Kenia. Verder vermaak ik me met het wekelijkse etentje met bubbels, om de week nog een beetje te breken, werk en lijken alle dagen eng veel op elkaar.

Yes, november gehaald! Op m’n tandvlees, want ik ben niet zo goed in de Nederlandse winters en deze herfst kom ik al met moeite door. Inmiddels slaat het virus nog harder om zich heen, worden de spreekwoordelijke teugels nog strakker aangetrokken en het leven nog saaier. Hoeveel ik ook bestel bij lokale horeca, gluhwein rondes door de stad doe of er maar het beste van maak met mijn dierbaren, ik voel me als de koffieplant op mijn aanrecht, die iedere dag een beetje meer verpietert.

Thank God it’s December! Het einde van het jaar is in zicht, iets wat niet te zeggen is over de corona-crisis. Gelukkig is er het vooruitzicht dat ik de feestdagen in Kenia vier. Tot ik in het vliegtuig zit, is dat nog met geknepen billen van de spanning, want vlak voor vertrek blijkt er ineens een nog besmettelijker gemuteerd virus te zijn. Gelukkig ben ik inmiddels aangekomen en klaar voor een vitamine D infuus!

Sabine de Witte