Vandaag is het alweer 9 jaar geleden dat je stierf, opa. En dat terwijl ik je afgelopen jaar dichterbij voelde dan ooit.
In Zuid-Afrika in de natuur, waar al je natuurlessen binnen kwamen, op momenten dat ik even je wijze woorden nodig had. Op moeilijke en mooie momenten, je aanwezigheid kon ik niet ontkennen.
Die middag dat ik afgelopen zomer bij oma op het terras zat. Terwijl oma thee en cake maakte, vloog er een ooievaar luid klepperend over de tuin. Net als tijdens je begrafenis. En het nest was al een tijdje leeg…
Afgelopen weken namen we weer afscheid van je. Oma is verhuisde naar een mooi plekje in de Berghorst, het huis alleen werd nu echt te groot en alleen voor haar. Ze vond het er zelf tijd voor, en met het plekje had ze zoveel geluk, het moest wel zo zijn. En opa, geloof me, ze heeft er echt een prima nieuw thuis.
Het huis is nu leeg, alle spullen die oma niet mee kon nemen zijn onder familie verdeeld, weggegeven, naar het goede doel of staan in de verkoop. Alle spullen, je werkplaats, de laatste sporen ‘opa’ kwamen voorbij en werden ingepakt. Met een lach en een traan van herinneringen, bijzondere spullen en mooie momenten.
Fijn om onderling zo alles een mooie plek te geven. En gek tegelijk. En als ik dat al vind, hoe gek moet het dan wel niet voor oma en je kinderen zijn, die daar zijn opgegroeid? Ik kan me moeilijk voorstellen hoe dat is, geen ouderlijk thuis meer hebben. Een plek waar je altijd naar terug kunt. Waar gezamenlijke herinneringen huizen. Waar je tot rust komt en je volledig jezelf kunt zijn. Niemand iets van je wil, moet of verwacht.
Nu is er geen plek meer waarbij het voelt alsof je zo vanuit de garage binnen kunt lopen. Pet op je hoofd, nog wat houtschaafsel aan je kleding. Met je gulle lach en pretoogjes. Je eindeloze vertrouwen in mensen. Je zag in iedereen iets goeds. Had een hekel aan kwade woorden over anderen. Een ander afvallen was niets voor jou.
Je wist altijd iets opbeurends, troostends of grappigs te zeggen.
Twee zaterdagen loop ik al ontheemd door het huis met zoveel herinneringen. Met z’n allen rond de haard met kerst of op nieuwjaarsdag, walnoten kraken, de schillen in de haard gooien. Jou fluitend de vogeltjes zien voeren. Of weer iets moois van hout zien maken.
De houten stoofjes, je gereedschap, kleine spullen die waardevolle herinneringen herbergen.
Ik ben dankbaar dat we in harmonie met zoveel inzet kunnen zorgen als familie dat oma een fijn nieuw plekje heeft en alle spullen een goed ‘nieuw’ huis hebben.
Maar ik kon m’n tranen niet bedwingen bij het aanzien van het lege huis, de spullen verzameld in de woonkamer. De hysterisch lelijke gekleurde asbak, waarover ik ooit grapte dat je die vast een keer van papa voor vaderdag cadeau kreeg. Het haardscherm. Rumikub, hoe vaak hebben we dat niet gespeeld – en jij gewonnen?
Mijn hart brak bij het zien van de verrekijker. Niet DE verrekijker die in de auto lag en waardoor ik vele malen het veld heb mogen af turen. Op zoek naar herten. Fazanten. Hazen. Vogeltjes. Eentje die op een statief moest. Veel te groot en onhandig, zei oma. Nooit gebruikt. Maar het verbeeld alles wat ik van je geleerd heb. Over de natuur, maar ook de lessen die je in de uitleg verborg over het leven. Je pretoogjes als je een dier had gezien, of je trots niet kon verbergen.
Nog meer afscheid, maar nooit zul je uit onze herinneringen – en daarmee uit onze levens – verdwijnen.
Dank opa, voor alles wat je met ons hebt gedeeld, ons hebt geleerd en dat je er was. Toen, maar ook nu. Ik gok dat ik vandaag zomaar een ooievaar tegen zal komen.
