Travel

Aan mijn jongere ik

Boek Aan mijn jongere ik

Aan mijn jongere ik

Zondag kocht ik het boek Aan mijn jongere ik. Een paar weken er voor had ik er over gehoord door een van de schrijvers, Steven de Jong. Het idee, 33 vrouwen met een gevestigd succes en bekende naam, keken terug op de afgelopen jaren en schreven zichzelf een brief. Geen klaagbrieven of spijtbetuigingen, maar een kritische terugblik waarin ze zichzelf advies, een waarschuwing of een schouder om op te huilen bieden. Een veel terug komend onderwerp is bijvoorbeeld onzekerheid en hoe dat soms leidend is geweest in het maken van keuzes. Bekende namen zijn Annemarie Jorritsma, Pia Douwes, Joke Bruis, Stacey Rookhuizen, Caro Emerald, Leontien van Moorsel, Claire Boonstra, Simone Brummelhuis, Marlies Dekkers, Sjoukje Dijkstra en nog veel meer sterke vrouwen onthullen hun ‘geheim’. Wat heeft ze gevormd? Is dat een drijfveer geweest? Is onzekerheid altijd de drang naar succes geweest? Voor wie moesten ze zich bewijzen?

Boek Aan mijn jongere ik

Mijn jongere ik

Sommige verhalen waren herkenbaar, sommigen ontroerend, inspirerend en zelfs medeleven kwam langs. 33 Wisselende verhalen, achtergronden, karakters en successen. Het zette mij aan het denken. Ik ben net zo oud als 1 van de schrijfsters, Ancilla Tilia. Als ik terug kijk, dan zie ik veel veranderingen. Van verlegen meisje tot ambitieuze student die kennis maakt met een andere wereld, waarin ineens alles niet meer vanzelf en altijd maar goed gaat. Dat maakte indruk, dat maakte me hard. Voor mijzelf vooral. Maar dat maakte me ook nieuwsgierig. Wat heb ik wel zelf in de hand? En als ik daar iets meer moeite voor doe, kan ik dat dan volledig beheersen? Controle is voor mij een belangrijk woord. Ik heb soms periodes gehad waarin ik voor mijn gevoel niet zoveel controle had over wat ik deed. Ik deed maar wat omdat ik het even niet meer wist. In die periodes zat ik niet lekker in mijn vel. Daarom ben ik nu zo fel op het ‘zelf doen’ en ‘zelf voor elkaar krijgen’. ‘Zelf kiezen’ staat gelijk aan vrijheid. En die vrijheid, die ik van huis uit altijd heb gekregen, heb ik zelf soms beperkt. Door te gaan voor minder. Waardoor ik me na een tijdje gevangen ging voelen.

Overeenkomstige levensles

Wat de 33 vrouwen, en ik, gemeen hebben: luister vooral naar jezelf. Trek je niet aan wat anderen zeggen, ook al doet het pijn en is het kwetsend. Je hebt zelf in de hand wat je er mee doet, of het klopt. Schiet niet altijd in de verdediging, maar neem alles mee. Reflecteer, maar kijk niet oneindig terug. Toen ik vertelde over het boek reageerde een vriend met ‘Is dat een boek waarin mensen opbiechten welke dingen ze niet hebben gedaan en waar ze dan spijt van hebben?’. Nee. Het gaat niet om spijt, maar om oprechtheid. Naar jezelf, naar anderen en anderen naar jou. Vertrouw altijd op jezelf, jij bent de kapitein van je eigen schip, vaart de koers die jij wilt en zelfs de hindernissen onderweg zoek je voor een groot deel zelf op. Jij bent niet minder dan een ander. Anders misschien. Maar anders is pas erg, als je dat ontkent. Als je dat gevoel van ‘anders zijn’ niet volgt, om maar in de menigte op te gaan. Het boek deed me denken aan de tekening die mijn vader eens voor mij maakte. In mijn zilver glimmende agenda met roze papiertjes, tekende hij destijds wat al die vrouwen zelf al beschreven. Bewandel je eigen pad en wijk er niet teveel van af, laat hindernissen over je heen komen en blijf vooral het eindpunt in gedachten houden, anders zul je nooit op je eindbestemming komen. De fijnste conclusie na het lezen van het boek: dankzij mijn opvoeding, de steun van mijn ouders en een beetje van mijzelf, heb ik het lang nog niet zo slecht gedaan. Net als de schrijfsters!

Sabine de Witte