Geen uiteenzetting over het kinderachtige plakbeleid van zielige politieke partijen die zich onsportief gedragen in de losgebarsten verkiezingsstrijd. Die borden zijn best representatief voor Nederland als je het mij vraagt; te klein voor veel verschillende (kleine) partijen. Maar mijn politieke voorkeur zal ik hier niet gaan bespreken.
Het is meer een ritueel, wat ik van kleins af aan al verafschuw. Als schattig meisje met zijstaartje, strikje en muizentrui moest ik er aan geloven; een afgeplakt oog. Bedoeld om je ‘luie oog’ weer mee te laten doen, door het goede oog af te laten plakken. Zo wordt je gedwongen met je luie oog te kijken. Toen geen probleem; ik kon niet lezen en schrijven en had ook geen bril nodig. Nu daarentegen, zie ik met mijn ‘luie oog’ geen bal. Toch moet ik weer gaan plakken. Minstens een uur per dag kijken met mijn slechte oog. Dat is een uur per dag verkwisten, want wat moet je gaan doen als je alleen maar schimmen ziet?
De stickers zijn nog even lelijk, er zitten nog steeds ‘fleurige’ plakkers bij om je sticker van een vogel, bloemetje of piraat te voorzien en epileren hoef ik dan maar aan 1 kant. Gelukkig waren de plakkers niet op voorraad bij de arts en kan ik zogenaamd mijn bezoekje naar de apotheek niet meer in mijn weekschema in plannen. Tegen die tijd hoop ik weer een oproep van de oogarts te hebben gekregen voor vervolgonderzoek. Alsof hij een weekje niet plakken zou merken.
In plaats van plakken heb ik mezelf een weekje ‘afkicken’ opgelegd. Alleen achter mijn scherm kruipen voor de noodzakelijke, geld opbrengende zaken. Dus even geen geblog meer, een Twitter-dieet en geen tijd verspillen op Facebook etc. Kennelijk heeft mijn vervelende oog dat nodig en aangezien je die niet zomaar vervangt moet ik er maar even zuinig op zijn.
Afgeplakt… rust!
