Sommige dingen blijven nog lang sluimeren. Vooral dingen waarvan je had gehoopt dat ze nog anders zouden lopen, goed zouden komen. Soms moet je je er gewoon bij neerleggen dat dat niet meer gebeuren gaat, maar heb je net dat ene zetje nodig om het voor jezelf af te kunnen sluiten.
Dat zetje kreeg ik gister, op voor mij best pijnlijke wijze. Het bevestigde weer dat ik mensen en vriendschappen te vaak overschat. Misschien naïef, misschien ben ik wel te goed van vertrouwen, geen idee. Maar het was even alsof ik een mes in m’n rug kreeg. Pijnlijk om er zo achter te moeten komen dat een vriendschap voor iemand kennelijk niets voorstelt, dat diegene zelf geen enkel risico wil lopen en maar de veilige partij kiest.
Weer een periode afgesloten, weer wat contacten uit mijn adresboek geschrapt. Het is geven en nemen, maar is het dan teveel gevraagd om af en toe wat te krijgen? Ik was voor diegene opgestaan, ongeacht wat ‘de rest’ vindt. Altijd achter iemand blijven staan, altijd steun bieden ook al snap je niets van bepaalde keuzes.
Gelukkig genoeg andere vriendschappen, oud en nieuw, waarmee ik kennelijk wel op een lijn lig. Vanaf vandaag geen enkele moeite meer, al twijfelde ik toch nog even voor ik op ‘verwijderen’ klikte. Punt. Afgesloten. Geweest. Mooie herinneringen, geen toekomst.
Annelies
18/10/2009 at 15:00hee meis, wat een narigheid weer 🙁 niet te lang mee blijven zitten hoor! *knuffel*
Sabien
18/10/2009 at 15:02Haha, valt wel mee hoor, maar zo leer je je vrienden weer kennen!
Marieke
18/10/2009 at 22:45Heel jammer… 🙁 Maar daar leer je inderdaad weer veel van.
Koester de leuke herinneringen, maar ga lekker verder nieuwe herinneringen maken met mensen die het wel waarderen!
Simone
19/10/2009 at 00:37Dit is zo herkenbaar voor mij! Heb zelf eenzelfde situatie… erg lastig ‘to let go’. Je weet dat het het beste is en moet je energie ook niet aan gedane zaken verspillen maar toch… iedere keer als ik opsta blijft het weer een rondje ‘verstandelijk inprenten’ :).
xoxo
Laura
19/10/2009 at 07:52Dat mes in je rug kan soms zooo pijnlijk zijn. Totaal herkenbaar ook! Ik denk inderdaad dat het te maken heeft met te goed van vertrouwen zijn, maar ik zou mezelf niet kunnen zijn als ik dat vertrouwen niet meer zou kunnen hebben. Daarbij is het ook een kwestie van de verkeerde mensen tegenkomen, die helaas misbruik maken van je vertrouwen.
Ooit vertelde een vriend me dat vriendschappen komen en gaan in je leven. Af en toe sta je samen op een kruising en de een gaat de ene kant op en de ander de andere kant. Niets mis mee, als dat vriendschappelijk gebeurt overigens. Toch hoopte ik dat wij nooit een andere kant op zouden gaan, hij was als een broer voor me. Maar toen voelde ik dat mes in mijn rug, iets dat hij niet begreep, dat het voor mij zo voelde. We gingen ieder een eigen weg op de bekende kruising. Maar met ruzie. En mennnn, wat was ik teleurgesteld! Hoe kon ik nog vrienden vertrouwen?
Maar zoals je zelf al zei: er komen weer nieuwe mensen in je leven. En dat kwam er bij mij ook. En toch hoop ik ook nu weer dat die kruising niet komt…