Sommige dingen blijven nog lang sluimeren. Vooral dingen waarvan je had gehoopt dat ze nog anders zouden lopen, goed zouden komen. Soms moet je je er gewoon bij neerleggen dat dat niet meer gebeuren gaat, maar heb je net dat ene zetje nodig om het voor jezelf af te kunnen sluiten.
Dat zetje kreeg ik gister, op voor mij best pijnlijke wijze. Het bevestigde weer dat ik mensen en vriendschappen te vaak overschat. Misschien naïef, misschien ben ik wel te goed van vertrouwen, geen idee. Maar het was even alsof ik een mes in m’n rug kreeg. Pijnlijk om er zo achter te moeten komen dat een vriendschap voor iemand kennelijk niets voorstelt, dat diegene zelf geen enkel risico wil lopen en maar de veilige partij kiest.
Weer een periode afgesloten, weer wat contacten uit mijn adresboek geschrapt. Het is geven en nemen, maar is het dan teveel gevraagd om af en toe wat te krijgen? Ik was voor diegene opgestaan, ongeacht wat ‘de rest’ vindt. Altijd achter iemand blijven staan, altijd steun bieden ook al snap je niets van bepaalde keuzes.
Gelukkig genoeg andere vriendschappen, oud en nieuw, waarmee ik kennelijk wel op een lijn lig. Vanaf vandaag geen enkele moeite meer, al twijfelde ik toch nog even voor ik op ‘verwijderen’ klikte. Punt. Afgesloten. Geweest. Mooie herinneringen, geen toekomst.
