Ode aan Dag van de Arbeid
Hoewel 3/4 van Nederland vandaag met een kater op apegapen lag na een geslaagd Koninginnedag, vieren onze buurlanden vandaag pas feest: Dag van de Arbeid. Deze dag begon voor mij, na een uit de hand gelopen discodutje, met de indrukwekkende film All we ever wanted. Een Nederlandse film over jongeren en hun ‘struggles in life’, vooral op werk- en carrière vlak.
We kunnen niet alles wat we willen… of toch?
De film laat 4 creatievelingen zien met hun angsten om te falen, om niets van betekenis op de wereld te hebben bijgedragen, om te worden vergeten. Allemaal zijn ze zich bewust van hun unieke talent, maar overschaduwt angst hun prestaties. Heel treffend; we willen veel meer in een mensenleven dan we kunnen. Een luxe van deze generatie. Keuze uit honderden studies, niet meer simpel dokter, advocaat of timmerman worden. En het hoeft ook niet meer binnen de landsgrenzen van ons kikkerlandje. Als je morgen naar Australië wilt, spring je zo in het vliegtuig.
‘We’ hebben zoveel keuzes en kansen, dat dat tegenwoordig voor velen meer als angst dan als voordeel wordt gezien. Een gevaarlijke ontwikkeling. Bij het zien van de film werd mijn ‘faalgevoel’ versterkt. Waarom was het mij niet gelukt om IBS te halen (wie heeft er nou economie, statistiek en wiskunde nodig?!)? En waarom volgde ik niet eerder mijn hart? Schrijven heb ik altijd met veel liefde en eenvoud gedaan. Als ik daarmee eerder was begonnen dan… Dan had ik nu niet het dynamische leven wat ik nu leef.
In de put
De jongeren in de film hebben allemaal naar hulp gezocht; therapie of pillen. Bij mij is het nooit zo erg geweest, ik durfde veel keuzes (zoals studeren/stage in het buitenland) niet te maken, maar nam mezelf dat achteraf wel vaak kwalijk. Net als ik mezelf ontzettend stom vond nadat ik gedwongen van studie moest wisselen. Maar ik weet ook, dat er vanzelf iets op je pad komt wat je weer de juiste duw in de goede richting geeft. Hoewel ik nu doe wat ik wil, bedacht ik me deze week bij 2 ontmoetingen ‘Wow, dat wil ik ook, dat is een droombaan’. De ene was blogger/onderneemster van een conferentie. Hoewel ik mezelf niet zo op het podium zie staan, leek het me een geweldige kick om de wereld rond te reizen, gasten uit de tech-wereld aan te kondigen, daar over te schrijven, interviewen etc. De tweede ontmoeting was op een boot, we droegen allebei dezelfde zonnebril, gekocht in dezelfde stad; Barcelona. Zij werkt als reisjournalist en reist de hele wereld over in ruil voor een artikel. All we ever wanted zette me met beide benen op de grond; dat komt nog wel. Ik ben net begonnen, ben bezig met geweldige dingen, kom op de mooiste plekken en heb alles behalve een saai leven.
Easy way out
De struggle kom ik niet alleen bij mezelf tegen. Ik zie vaker mensen kiezen voor ’the easy way out’. Omdat ze niet weten wat ze willen, of dat denken. Of bang zijn om te falen. Niet doe durven te geven. Of omdat er juist iets makkelijks op hun pad komt, daar maar genoegen mee nemen, niet nadenkend over ‘later’. De easy way out is no way out. Dan zal altijd blijven knagen ‘wat als’. Ik ga liever een keer op mijn spreekwoordelijke bek, dan dat ik het niet geprobeerd heb. De vrijheid die ik nu heb, gecombineerd met het reizen is all I ever wanted. Hoewel het soms wel eens lastig is, als je beste vriendinnetje dat net geëmigreerd is net in Nederland is als jij weer bijna weg gaat, als je mooie feestjes mist, als vrienden gaan invullen dat je er waarschijnlijk toch niet bent en als je bezoekjes aan familie in moet plannen. Maar ik weet, als ik het daarvoor laat, dat dat knagende gevoel nooit meer over gaat.
- Uber update: boat cruisen door Parijs en Flying Blue miles sparen - 16/07/2024
- World’s 50 Best Restaurants 2024 - 06/06/2024
- Weekendtips week 22: BITE, veel eten en een vleugje kunst - 30/05/2024
