Tegenwoordig zijn we altijd met elkaar ‘in touch’. Overal telefonisch bereikbaar, altijd online. En nog steeds is het mogelijk om contact te verliezen. Best bijzonder!
Heel stom, want daardoor stel ik een telefoontje juist vaker uit. Niet het juiste moment, genante plek of in de buurt van teveel mensen.
Afgelopen weekend lag het internet er thuis af. Alleen met mijn iPhone kon ik nog mailen, facebooken etc. Ik voelde me ongemakkelijk. Niet lekker m’n feedreader doorspitten en andermans verhalen lezen, gluren op die gave woonwinkelsite of nog meer onbelangrijks.
Hoe ernstig het met ons is gesteld, bleek onder meer gisteren. Max, 1 1/2 jaar oud, kan iPhones ontgrendelen en zelf door de foto’s bladeren. Niet heel vreemd als je ouders allebei zo’n apparaat hebben, maar kinderspeelgoed is het niet.
Ook in het ziekenhuis zie je steeds
meer en vaker een laptop op een ziekenbed. Vorige week grapte opa nog dat hij nodig moest buurten bij zijn overbuuf, die de hele tijd achter et scherm zat. Misschien kon ze mij wel vinden en kon hij ook in het ziekenhuis mijn verhaaltjes lezen… Slik… Mijn opa, die ik een dik jaar geleden met veel
moeite aan het internetten heb gekregen. Marktplaats, mijn site, teletekst, alles kon hij vinden. Mailen lukte hem per ongeluk, daar zouden we nog eens tijd voor inplannen. Want dat was wel mooi, dan kon hij foto’s van zijn achterkleinkinderen bekijken en kon ik hem op de hoogte houden van mijn zaak.
Dit weekend bekende hij dat hij niet meer in staat was geweest te buurten bij de buuf, mijn verhaaltjes al lange tijd niet had gelezen. Inmiddels is hij bijna nergens meer toe in staat. Dat zien, doet pijn. Wat zal hij zich in de steek gelaten voelen door zijn eigen lichaam.
Hem leren mailen, daarvoor is het te laat. Maar ik geloof dat we hoe dan ook ‘in touch’ blijven. Tot gauw!
