Al een paar dagen ben ik ‘kunstzinnig’ bezig. Geheimzinnig project voor een klant. Waardoor ik vanavond ineens bij een ‘invaljuf’ Handenarbeid van de basisschool op de stoep stond. De wereld is klein, zo blijkt maar weer.
Zo klein, dat je je dat na 13 jaar nog kunt herinneren. Ik weet zelfs nog wat ik tijdens haar lessen heb gemaakt. Vond het altijd heerlijk, beetje knutselen, tekenen en schilderen. Zolang er maar niet met textiel of hout gewerkt moest worden, dat was niet mijn ding. Maar verder was ik altijd wel in mijn element. Moest even op gang komen qua creativiteit, maar als ik eenmaal wat had bedacht ging het als vanzelf. Met een stukje tong uit m’n mond, volledig geconcentreerd aan de slag. Net zo lang doorgaan tot ik helemaal tevreden was. En ik stelde best hoge eisen aan mezelf.
Een tijd geleden had ik weer de kriebels. Ik zag mezelf weer met doek, verf, een schetsboek en wat potloden in de weer gaan. En echt, ik heb me een tijdje georiënteerd op een cursus, zelfs wat materiaal aangeschaft. Maar daar is het weer bij gebleven.
Nu wil ik het ECHT weer gaan oppakken. Het is zo mooi om gemotiveerd te raken door andermans creativiteit, er is zoveel moois om vast te leggen op doek. Wellicht dat mijn creativiteit met kleur nog weer leuke dingen doet met tekst, of andersom.
Lekker om een verloren momentje als een ‘mevrouw Knots’ door het huis te lopen, een kloddertje hier, een kloddertje daar. Vanavond realiseerde ik me ineens dat ik ineens veel gemeen heb met ‘de grote mensen van toen’. Ze had hetzelfde kleurtje taupe op de muur, ook twee katten en net als ik, van haar hobby haar werk gemaakt. Voor mij een bevestiging, dat ik als klein jong vrouwtje best leuk bezig ben. Misschien als eerste doek een leuk zelfportret 😉
