Het was alweer een behoorlijke tijd geleden dat ik voor het laatst een dergelijke stunt had uitgehaald. Ik doe het namelijk alleen in het hoogst noodzakelijkste geval. Onnodig heengaan is voor niemand goed. Het is namelijk een nogal stressvolle gebeurtenis. Helaas was het deze keer niet te vermijden en vooral ook voor ieders bestwil.
De stunt: met kat Dappie naar de dierenarts. De laatste keer dat we daar waren heeft hij zowel dierenarts als assistenten de stuipen op het lijf gejaagd met zijn gekrijs en gekrab, dat ze hem alleen wilden behandelen als hij een roesje zou krijgen. Verder is ‘ie heel lief hoor!
Ik zag dus alweer horror taferelen voor me, vooral omdat hij heen moest vanwege een lelijke wond aan zijn kop die ontzettend stonk. Rotte eieren zijn er niets bij. Anyways, lief was natuurlijk honden- en kattenvoer aan het slijten in het zuiden des lands, dus stond ik er alleen voor met mijn poezenkind. Nadat ik hem op slinkse wijze met wat lekkers in zijn reismand had gekregen, gingen we samen op pad. Aangezien ik met de benenwagen moest en lieve Daps een ruime 6 kilo weegt, heb ik hem maar boven op mijn bagagerek gezet en ben ik zo lopend de stad in gegaan. Incognito natuurlijk, want de laatste keer dat ik een kat op mijn bagagedrager mee nam, vond deze de weg naar huis niet meer terug *grote oeps*. We trokken aardig wat bekijks en de heenweg vond meneer prima. Eenmaal aangekomen kekkerde hij er nog vrolijk op los naar alle vogels en vond hij het best lekker ruiken (de dierenarts is onderdeel van een dierenspeciaalzaak midden in de stad, heel handig).
Toen meneer doorhad dat er weer een rare bank in het midden stond en de deur dicht ging, had ‘ie geloof ik een flashback en besloot hij zich vast te klemmen aan zijn reismand. Tegen de krachtige handen van de dierenarts was hij echter niet opgewassen. Deze zag meteen het probleem; een naar abces, vermoedelijk omdat de nagel van de vijandige buurtkat nog in de wond zat. Onze Daps is een beste vechtersbaas en met wat nieuwe katten in ‘zijn’ territorium moet er natuurlijk gestreden worden om de beste plek. De dierenarts rukte met een ferme beweging de harde korsten van de wond en Dappie gaf geen kick. Hij kroop veilig onder mijn jas toen de arts op zoek ging naar een antibiotica-spuit. Wij werden wel erg onpasselijk van de ontzettende stank die nog penetranter uit zijn wond kwam. Na een flinke dot antibiotica in de wond, mocht hij weer de reismand in, wat hij op dat moment een lekker veilig plekje vond.
Om dit spannende avontuur snel te doen vergeten kocht ik snel wat lekkere kattensnacks terwijl meneer het in de winkel een behoorlijk klaagzang inzette. Eenmaal thuis keek hij nog wat beduusd rond en durfde weer aan te vallen op zijn traktatie, die hij tijdens de reis ongeïnteresseerd liet liggen. De komende paar dagen moeten we hem nog pesten met de antibiotica-spuit, maar hopelijk geneest de wond snel. Hij ziet er best stoer uit met zijn pussige wond, maar hopelijk heeft hij er wat van geleerd en laat hij buurtkatten gewoon ‘oversteken’ door onze tuin.
Wie er van ons de hardst trillende benen had, geen idee, maar ik hield m’n hart vast gedurende ons bezoek. Pak van m’n hart dat zowel de dierenarts als ik er zonder kleerscheuren of lelijke krabben vanaf ben gekomen. Nu maar duimen dat alles voorspoedig geneest en ik ons beide de komende tijd niet weer zo hoef te kwellen.
