Vandaag ga ik voor het eerst in jaren weer richting de Groningse hockeyvelden, waar ik meer dan 3 jaar heb gehockeyed en biertjes gedronken. De vereniging bestaat 80 jaar, dus hoogste tijd voor een reünie. Ook al is het voor mij ‘maar’ drie jaar geleden dat ik er fanatiek actief was.
Het is een studentenhockeyclub, dus het verloop is groot. Als ik af en toe op de site spiek, zeggen de namen me maar weinig. In de teams zie ik af en toe een bekende staan, maar bijna iedereen uit die tijd is de stad uit. Wat ook goed is, want ooit moet je toch student-af worden.
Mijn oude team, de Pink Ladies, worden goed vertegenwoordigd, we hebben ons mailcontact weer aangehaald en afgelopen woensdag at er een oud teamgenootje van me bij ons, wat in de buurt was.
Gister had ik een feestje van vriendin S. in A’dam, en kwam ik zowaar al een ‘oude bekende’ tegen. Soms is het toch zo’n kleine wereld!
Het weer zit mee, dus ik zie me alweer op de tribune zitten, met een biertje tussen mijn oude mates, om een wedstrijd te kijken. In plaats van zoals in the good days pizza te bestellen, is er vandaag een buffet, waarna er weer een ouderwetste LiBo (liveborrel) wordt ingezet. Om dan foutje dansjes te maken, biertjes te drinken met oud-commissiegenootjes en herinneringen op te halen.
Ongetwijfeld zullen we vandaag nog een paar keer stil staan bij het ontbreken van de gangmaakster uit mijn lichting, Charlotte. Charlie wist iedereen altijd te overtuigen toch nog een extra biertje te doen, had altijd de mooiste hak-pasjes, foutste drankjes en drankspelletjes en vaak ook de mooiste regelverhalen. Inmiddels is het bijna anderhalf jaar geleden dat we een bizarre reünie hadden op haar crematie. De laatste keer dat ik haar zag, is al veel langer geleden, voor ze naar Parijs vertrok. Maar ik kan hem me die ontmoeting nog vlijmscherp herinneren. Bij deze draag ik alle biertjes, leuke gesprekken en foute dansjes aan Char op. Want eigenlijk wordt het toch niet hetzelfde vandaag.
Charlie en ik Martini 2005
