Travel

Bagage uit rondreizen door Abu Dhabi, de Seychellen en Zuid-Afrika

bagage uit afrika

Wat voor bagage heb ik gehaald uit een maand rondreizen door Abu Dhabi, de Seychellen en Zuid-Afrika? Een kritische blik op reis- en levenslessen, cultuurverschillen en andere opmerkelijkheden. Want is Abu Dhabi niet een strenge bestemming in het Midden-Oosten, zijn de Seychellen echt alleen voor honeymooners en hoe staat het met het water in Kaapstad?

Abu Dhabi: bijzonder aantrekkelijke mix van culturen en ideale tussenstop

Als je met Etihad vliegt naar Azië, is een tussenstop of lay-over in Abu Dhabi onvermijdelijk. Doe daar vooral je voordeel mee, want het is er plezanter benen strekken dan ik had gedacht. Van de islamitische strenge regels merk je als toerist niet zoveel. Sterker nog, je kunt er gewoon rondlopen in een korte broek en t-shirt, zelfs als vrouwzijnde. Uitzondering is de Sheikh Zayed Moskee (en alle andere religieuze gebouwen), maar daar krijg je keurig een abaya te leen. Meteen mijn eerste les: ik voel me daar in zo’n omgeving niet prettig bij. Liever respecteer ik de regels en pas ik me, binnen mijn comfortzone aan. Dus liep ik er rond in een jeans en t-shirt. Verder kun je in Abu Dhabi alles met de Uber doen, dat is ook wel nodig want het is een lang gestrekte stad, er is dus niet echt één centrum. Het is er moderner dan gedacht, met o.a. het Louvre Abu Dhabi, maar ook veel hippe hotelbars. Ik leer dan ook meteen dat ik een glas wijn bij de lunch aan het water toch wel snel mis, want alcohol wordt er niet in restaurants geschonken en de cola komt me na 3 dagen buikgriep inmiddels de neus uit. De stad leeft voor een groot deel op toerisme en ze doen er dan ook alles aan om het toeristen naar de zin te maken. Je kunt merken dat de stad concurrentie heeft van grotere broer Dubai, want meerdere keren per dag volgt het aanbod om daarheen te rijden (in max. 2 uurtjes). In twee dagen heb je wel alle highlights van de stad gezien en dat maakt het dan ook zo’n fijne tussenstop.

De Seychellen: alle foto’s en Pinterest plaatjes zijn waar

Ik kom op de mooiste plekken van de wereld, maar soms zijn die plekken toch wel iets voordeliger op de plaat gezet dan ze in werkelijkheid zijn. Photoshop en de groothoeklens zijn favoriet bij vele reisgidsen. Nou is dat natuurlijk niet onbekend, net als het overdrijven van afstanden bij het aanprijzen van een hotel dat net NIET op loopafstand van het strand lijkt te zitten. Terug naar de Seychellen: alle foto’s die je ziet zijn gewoon waar. Er komt geen geshop of groothoek aan te pas. De stranden zijn ECHT zo wit, schoon en mooi, het water is echt zo turquise en helder, de oude rotsen liggen er echt net zo rotsvast bij, alles is groen.

Om van het ene eiland naar het andere te komen, zijn er ferry’s die keurig op schema varen, voorzien van airco en een bar. Geen wiebelige bootjes waarbij je je afvraagt of je ooit op de eindbestemming aan zult komen dus. Het is geen Thailand qua reizen, maar alles is duidelijk aangegeven. Het is een oude Britse kolonie, links rijden is dus even wennen. Maar die invloeden (evenals de Franse) maken het wel makkelijk en georganiseerd. Ondanks dat het een eilandgroep midden in de Indische Oceaan is, hebben ze hier wel besef van geld, oftewel, gewoon Amsterdamse prijzen. Maar de mix van Creoolse, Franse en Westerse keuken is wel goed en vers!

De les die ik vooral op de Seychellen leerde? Rust is ook een ritme, het enige waar je rekening mee moet houden zijn de getijden als je wilt zwemmen of dat ene strandje wilt bezoeken, want sommigen zijn alleen bereikbaar bij laagwater en vergen nog wat klim- en klauterwerk. Die activiteit is het absoluut waard, want de stranden zijn adembenemend. La Digue is een klein, kneuterig eilandje wat doet denken aan de tropische versie van Texel, waar je zelf rond kunt fietsen. Dat geeft veel vrijheid; alles zelf kunnen doen en niet voor een beetje strand of snorkelen een excursie te hoeven boeken. De self-catering appartementen daar zijn heerlijk; je kunt zelf een ei bakken voor je ontbijt, hebt veel privacy maar wel alle gemakken van een hotel. La Digue is een eiland voor een relaxte reis, met af en toe een duik of daytrip naar een verderop gelegen eilandje voor de liefhebbers, verwacht er geen winkelcentra of veel musea, bars of restaurants. O ja, de muggen lijken hier een klok te hebben, vooral tussen 17.00 en 19.00u zijn ze actief, maar de Seychellen zijn malaria- en Zikavrij!

Van Mahé, het grootste hoofdeiland, heb ik behalve het vliegveld, de ferry en het Banyan Tree hotel weinig gezien. Dat was drie dagen genieten van rust, strand, eten en elkaar in een super luxe privé villa. Wat je daarvan leert? Dat drie dagen dan ook wel genoeg zijn, dat je steeds veel te veel eet en wat de beste tijden zijn om bij de infinity pool te liggen. Wat ik hier wel erg bijzonder vond, is hoe ze de natuur hun gang laten gaan. Op het strand van Banyan Tree waren zeeschildpadden bezig met eieren leggen, zodra er een nest zichtbaar is wordt dat keurig afgeschermd, zodat de schildpadjes in alle rust kunnen groeien. Er komt geen menselijke hand aan te pas.

Zuid-Afrika: verrassend toegankelijk met een twist

Mijn Zuid-Afrika avontuur begon, tot veler verbazing ‘want o zo onveilig’ in Johannesburg. Waar ik me gedurende twee dagen geen seconde zo heb gevoeld, maar wel concludeerde dat je echt moet weten waar je moet zijn. Gelukkig had ik een goede gids met de beste insider’s tips die ik me maar kon wensen. Voor een eerste kennismaking met Zuid-Afrika en haar geschiedenis, was het een hele relaxte start. Terwijl Nelson Mandela’s legacy overal duidelijk zichtbaar is, schalden berichten over de radio dat president Zuma, beschuldigd van corruptie, op korte termijn zou aftreden. Het gaf de mensen hoop. Vanuit Johannesburg vervolgde de reis per auto richting Marataba, vlakbij de grens van Botswana. Die omgeving was me getipt door een frequent reiziger die net als ik een afkeer heeft van gekunsteldheid als het gaat om dierenwelzijn. Haar enthousiasme over hoe het echt nog een dierenrijk was, in plaats van een ferrari safari, was voor mij doorslaggevend. Onderweg werden af en toe sporen van armoede zichtbaar. Hier en daar een bord met ‘SOS village’, waar je als toerist kon kijken bij de projecten en met uitgemergelde kindertjes op de foto kon. Vriendelijk voor bedankt. Het voelde af en toe wel gek, wetende dat ik op safari zou gaan en in de meest luxueuze lodges zou verblijven. Wat daar vooral opviel, was het feit dat alle hospitality managers en gidsen op alle plekken blank waren, waar bedienend en schoonmakend personeel dat duidelijk niet was. Zuid-Afrika was het eerste land waar ik me echt oncomfortabel heb gevoeld over mijn naam, want de gelijkenis met Afrikaans is daar zo gemaakt. Mijn naam bevestigde de afstand tussen blank en gekleurd nog maar eens. Zou het daar ooit veranderen, want zo lang geleden is het niet dat er een einde aan de apartheid kwam. Ik weet het niet. Wel weet ik veel over de koloniale geschiedenis en hoe ons land haar overwinningen en rijkdommen behaalde, en heb ik me tijdens de reis daar nooit schuldig over gevoeld, maar wel over verwonderd. Dat een minderheid aan bevolkingsgroep op korte termijn zoveel impact heeft gehad. Ik kan me herinneren dat ik een profielwerkstuk over de VOC heb moeten maken, maar me nu pas realiseer wat dat echt inhield. Mijn nieuwsgierigheid om hier vol in te duiken, de geschiedenis te onderzoeken, maar ook te speuren naar de gevolgen hiervan in de nabije toekomst zou de overhand nemen als ik een lege agenda zou hebben.

Behalve culturele en historische lessen, leerde ik ook twee bijzondere dingen over mijzelf. Lopende in de bush, waar je je toch enigszins van kwaad bewust zou moeten zijn, maakte ik me nauwelijks druk over de verpletterende Big Five die zich zomaar konden verschuilen achter een heuvel, boom of struik. Nee, bij iedere tak die zich tegen mij aan sloeg, bij de sleep-out of lopend naar de lodge, waren spinnen mijn grootste angst. Op mijn kleding (daar komt mijn angst vandaan, als klein meisje in m’n mooiste jurk destijds, met een spin zo groot als mijn hele bovenlijf), in mijn haar, door een spinnenweb lopend. Ik heb echt arachnofobie. En het stomste? Behalve in de elektriciteitskabels op de Seychellen heb ik de hele reis geen spin gezien (in tegenstelling tot een tikkie traumatische ervaring in Thailand met spinnen zo groot als mijn hand).

Ook iets wat ik leerde, terwijl mijn schoenen soppend over het natte gras van de ochtenddauw zich een weg probeerden te banen? Ik zie graag wat er onder mij zit. In het water (als ik geen bodem kan zien, sla ik een zwempartij liever over), maar ook in het gras. Ook al zweerde iedere gids dat slangen je van zo ver al aan voelen komen en zich uit de voeten maakte, af en toe, als ik even niet aan spinnen dacht, brak er een lichte paniekaanval uit. Wat als ik op een nest van een ardvark stap? Of er een schorpioen besluit mee te liften via mijn broek? Ook deze angst kan ik uitstekend verklaren. Als jong meisje stapte ik ooit in het zwembad op een losse tegel op de bodem, met als resultaat een stuk vel dat daar tussen bleef plakken en een bloedspoor wat later mijn zomer zo verpest bleek te hebben dat er een paar weken geen zwemavontuurtjes meer inzaten.

Buiten de bush-lessons om, werd nogmaals bevestigd dat de hele wereld gewoon rond blijft draaien zelfs als ik geen toegang tot internet heb. Dat een maand wel echt lang genoeg is, want de laatste dagen werd ik lui van het niets doen en merkte ik dat ik een ander doel dan plekjes ontdekken miste. En ik durf inmiddels eerlijk toe te geven, deze luxepoes kan er best van genieten als andere mensen er alles aan doen om het mij naar mijn zin te maken. Als ze denken dat het tijd is voor een drankje, terwijl dat nog niet bij mij is opgekomen. Als er ineens een snackje binnen handbereik staat, of er naast je cocktail ineens een glas water is verschenen. Als je je backpack leeg kiepert in de wasmand na zes dagen safari en een paar uur later alles schoon en gestreken weer klaar ligt. Als de chef komt vragen waar je zin in hebt en de perfecte maaltijd even later wordt geserveerd. Stiekem mis ik thuis de turn-down service, want regelmatig ben ik zelf te lui om de gordijnen naar beneden te doen en baal ik ‘s ochtends dat mijn sloffen niet naast m’n bed maar in de badkamer staan. Ik ben een verwend nest en op reis permitteer ik me graag nog een extra beetje luxe.

Mede daardoor kom ik op plekken die ik anders niet met jullie had kunnen delen. En inmiddels heeft het me zelfs op een idee voor een boek gebracht. Eens kijken of daar nog een reis in zit…

Een special thanks voor Lotte van Safari Design, die mijn Zuid-Afrika avontuur op korte termijn wist te regelen en onvergetelijk te maken. Die zich verdiept in de personen achter de reiswens, tot in de kleinste details. De volgende reis richting continent Afrika durf ik zo weer aan haar toe te vertrouwen.

Sabine de Witte