Lang geleden op de hotelschool leerde ik hoe een curve van cultuur shock eruit ziet. Iets wat je, of je nu wil of niet, gaat meemaken tijdens een emigratie. Al dacht ik, in alle eerlijkheid, dat gaat mij even lekker niet overkomen.
Een emigratie bestaat uit verschillende fases; de honeymoon fase, de crisis fase, de aanpassingsfase en de acceptatiefase (heeeelemaal aan het einde van het mini donkere kronkelpaadje dat leidt naar het snel stromende beekje dat geluk heet, met dank; Ingmar Voerman).
Het ging ons meer dan 7 maanden voor de wind. Alles leek te kunnen, we waren gelukkig, gezond en niets was ons te veel. Tot dat we in December naar het door ons verlaten Nederland gingen om te trouwen. Een land waar alles perfect is (ook al denk jij van niet – bijzijn is meemaken), je vrienden en familie dichtbij, heel veel fijne feestjes, weinig rare geuren op straat, een strak wegdek, overal op de fiets naar toe, alles binnen handbereik en schelden met de ergste ziektes.
Na een maand kwamen we terug. Nog steeds een kapotte auto waar ondertussen ook onderdelen van verkocht waren, een andere auto zonder platen, een lekkend dak, veel te druk op werk en bovenal een zieke man die 2 weken in een Keniaans ziekenhuis lag met een ernstige infectie en een keeloperatie moest ondergaan terwijl ik in Tanzania zat en de nanny voor Freya zorgde.
Alles stond mij tegen, mensen waren langzaam en kut en ik ergerde me vooral enorm aan dat ze geen ‘nee’ zeggen maar altijd maar beleefd blijven doen. Toen ik voor de zoveelste keer langs de weg stond omdat mijn Uber moterchauf geen geld had om te tanken barstte de bom. Boos, gefrustreerd en depressief. Ik had zin om dagen lang in bed te blijven met de gordijnen dich ten de wereld te haten. Ik wilde terug naar het door mij geliefde Amsterdam. Ik wilde terug naar een man die een machine is en niet een die gemaakt hoefde worden. Ik wilde terug naar een vertrouwde, liefdevolle, zachte baarmoeder van een omgeving.
Wat onze echte honeymoon had moeten zijn, werd een ‘ik-vertrek ervaring’ en markeerde daarmee duidelijk het einde van de emigratie honeymoon fase.
Afgesproken hadden we daarom dat ons lustrum jaar zou pas beginnen op 1 februari 2020. Na een lang weekend Lamu, een prachteiland met lieve mensen, lekker eten direct uit de zee, fijne vrienden, koud pils en vooral veel troost voor het oog met haar mooie Arabische bouwstijl en wapperende palmbomen krabbelden we uit ons dal. Beetje jammer dat ik al na 3 dagen terug moest om te werken en iedereen, inclusief Freya nog lekker bleef om met dolfijnen te zwemmen, bootje te varen en daarna op safari te gaan in Tsavo.
Ach… zoals Ramses al zei; “Maar we leven nog, dus niet zeuren!”
- Verkeer in Nairobi; ongekende chaos of strategisch rijden? - 21/07/2022
- Martine in Kenia: ‘Ga je dáár bevallen?’ - 07/01/2022
- Verhalen van ontsteltenis over COVID in Nederland - 02/11/2020
