Bij sommige dingen kun je niet anders dan je er bij neerleggen. Zoals het weer. Al zouden we nu allemaal een regendansje doen, het zou niets uitmaken. We hebben zoveel dingen niet onder controle, al denken we dat we de hele wereld kunnen besturen.
Gisteravond kreeg ik een kippenvel bericht. De broer van een vorig jaar overleden vriend, bleek hetzelfde onder de leden te hebben. Net 30 jaar, botkanker en opgegeven. In een jaar tijd zien zijn ouders twee van hun zonen kapot gaan aan kanker. Wat doe je dan? Probeer je dan nog te vechten, wil je dan nog strijden terwijl je eigenlijk al weet dat je hoe dan ook verliest? Blijf je sterk voor je kind, of durf je te laten zien dat je hier aan onder door gaat?
Uiteindelijk kun je niets anders dan je bij dit soort berichten neerleggen, het is al voor je bepaald. Makkelijk gezegd, je wilt niet zomaar opgeven. Voor jezelf niet, maar ook niet voor de ander. Dan is het net alsof je akkoord gaat met een dergelijk doodsvonnis. En het klinkt heel makkelijk, je bij dit soort berichten neerleggen. Dat kan niemand zonder blikken of blozen. Sommigen ontdekken na dit soort nieuws een soort oerkracht, overlevingsdrang. Anderen veranderen in apathische kamerplanten die wachten tot het zwaard van Damocles heeft toegeslagen zodat ze daarna weer langzaam verder kunnen, opbouwen.
Ik besef me na dit soort berichten des te meer dat het leven kort en kwetsbaar is, dat je daar zelf iets van moet maken en dat je je eigen geluk in de hand hebt. Het leven is een feestje, je moet alleen zelf de slingers ophangen.
Desbetreffend persoon heeft zich neergelegd bij zijn lot. Weet wat hij kan verwachten en wil er niet op wachten. Een begrijpelijke keus vind ik. Zijn ouders gelukkig ook, hoe moeilijk het ook is. Ondanks dat ze zich genoodzaakt voelden zich neer te leggen bij dit bericht, weet ik dat ze in de toekomst zullen vechten. Om te voorkomen dat dit nog meer gezinnen kapot maakt. Vechten tegen kanker in het algemeen, omdat het voor hun eigen kind niet meer mag baten.
Ik wil jullie ontzettend veel sterkte wensen de komende week, en natuurlijk daarna. Woorden schieten tekort.
