We maken allemaal wel eens fouten. Kleintjes, die weinig impact hebben, of grotere, die nog lange tijd invloed hebben op ons verdere leven. Wij oordelen graag over andermans fouten, zoeken graag een schuldige, wijzen na, lachen en vinden dat iemand boete moet doen.
Dus zoeken we naar een passende straf; iemand zwart maken bij anderen, diegene compleet negeren, de grond in trappen of een spiegel voor houden en inpraten dat als je eenmaal zoiets doet, je nooit meer anders zult zijn.
Waarom zoeken we toch altijd een zondebok? Om niet naar onszelf te hoeven kijken? Toe te geven dat jezelf ook wel eens fout zit of ergens schuld aan hebt?
Degene die een fout heeft gemaakt, moet daar zelf al genoeg voor boeten, zonder dat daar mensen ‘van buiten af’ zich nog mee moeten bemoeien. Hoe zou jij je voelen, als niemand je die stomme fout kan vergeven, je compleet genegeerd wordt en je daardoor nog stommer dan stom voelt? Juist. Niet fijn. Iedereen verdient tweede kansen. Hoe moeilijk dat soms ook is. Vergeven is iets anders dan vergeten. Maak van je hart geen moordkuil, ook niet uit zelfbescherming.
Het is je vergeven. Schone lei. Nieuwe start. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
