Het kan geen toeval zijn. Sterker; toeval bestaat niet. Alles is met een reden. Dat terzijde. Weer zit ik in de trein met DE conducteur. Drie keer is scheepsrecht. Deze keer is de trein voller, dus een lang gesprek zit er niet in. Wel is de ’tone of voice’ van dit gesprek een stuk positiever.
Vanaf 1 maart krijgt hij een nieuw leven: hij heeft de voogdijzaak gewonnen en krijgt voor het grootste deel de zorg van de kleine op zich. In het vervolg moet de nare ex alimentatie aan hem gaan betalen en dankzij een omscholing van de NS kan hij kantoorwerk vlak bij huis gaan doen. Zijn ouders zullen op de kleine passen als hij moet werken. Zijn leven is 180 graden gedraaid. Zijn humeur, gezichtsuitdrukking en uitstraling met hem. Ik feliciteer hem en ben oprecht blij. Het rechtssysteem in Nederland kent dus toch nog gerechtigheid. Ik ben absoluut voorstander van power-vrouwen, maar als moeder krijg je vaak iets te veel power toegekend.
Wat er wel niet kan veranderen in korte tijd. Als je maar volhoudt en niet opgeeft, blijft geloven in jezelf, waar je voor staat en je eigen kracht. Even zijn al mijn negatieve gedachten omtrent de NS verdwenen. De flexibiliteit naar deze jongeman toe, is niet terug te zien op het spoor. Toch blijkt ze een menselijke kant te hebben. Wat een fijn bericht op deze toch al fijne dag.
Dag meneer de conducteur. Ik zal tot 1 maart naar je uitkijken en hoop dat we nog eens een leuk en langer gesprek over de toekomst zullen hebben. Wat de toekomst ook brengen zal. Er is altijd een lichtpuntje, een opening ook al lijkt die ver weg en onvindbaar in het donker. Als je maar wilt.
